ਰੱਬ ਗਰੀਬੀ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਤੁਰਦਾ ਹੈ

(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ) ਇਹ ਲਿਖਤ ਗ਼ਰੀਬੀ ਵਿੱਚ ਜਿਊਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਰੂਹਾਂ ਉੱਤੇ ਹਾਲਾਤਾਂ ਦੇ ਨੀਲੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾਂ ਦੀ ਝਲਕ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਧਰਮੀ ਧਨਾਢਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਫਤਵੇ ਵਜੋਂ ਨਾ ਲਓ, ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਅੰਦਰਲੇ ਸਰੀਰਾਂ ਦੀ ਦੌਲਤ ਅਤੇ ਦੌਲਤ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਾਂ ਦਾ ਸੰਕੇਤ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਾਹਰੀ ਭੇਸ ਧਾਰਮਿਕ ਅਤੇ ਗੈਰ-ਧਾਰਮਿਕ ਗੁਣਾਂ ਦੇ ਧੋਖੇਬਾਜ਼ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਹੀ ਪਛਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਸਬੰਧਤ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਗਵਾਹੀ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।

 ਮੈਂ ਇਹ ਹੱਕ ਸਿਰਫ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਲੰਘੇ ਚੰਗੇ ਅਤੇ ਸੱਚੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਸਦੀ ਗਵਾਹੀ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀ ਸਿਆਹੀ ਹੈ, ਪਰ ਜੋ ਸੱਚ ਲਿਖਿਆ ਹੈ, ਉਹ ਸਾਰੇ ਮਨਾਂ ਨੂੰ ਤੰਦਰੁਸਤ ਮਿਲੇ ਅਤੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੇ ਪੇਟ ਸਹੀ ਪਾਚਨ ਹੋਣਗੇ।

ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਜਿਸਦਾ ਜੀਵਨ ਆਪਣੇ ਅਤੇ ਪਰਦੇਸੀਆਂ ਕਾਰਨ ਅਣਗਿਣਤ ਕਮੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਉਸ ਦਾ ਦਿਲ ਮੋਮ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਉਮਰ ਪੱਥਰ ਦੀ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਬੱਚੇ ਵੀ ਅਜਿਹੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਜਿੱਥੇ ਹਲਾਲ ਦੀ ਘਾਟ ਅਕਸਰ ਜਾਗਦੀ ਹੈ ਸਵੇਰ ਵੇਲੇ ਜਿਵੇਂ ਮਰੇ ਹੋਏ ਹਨ ਜੋ ਆਪਣੀਆਂ ਅਣਗਿਣਤ ਦਰਦਨਾਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀਆਂ ਦਾ ਲੇਖਾ-ਜੋਖਾ ਦੇਣ ਲਈ ਤੁਰ੍ਹੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਆਪਣੀਆਂ ਕਬਰਾਂ ਤੋਂ ਜਾਗਦੇ ਹਨ। ਗ਼ਰੀਬੀ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਊਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜਨੂੰਨ ਦੇ ਪੱਧਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਦੀ ਕਿਉਂਕਿ ਧਰਤੀ ਦੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਛਾਂ ਹੇਠ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕਰਨਾ ਸਵਰਗੀ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਨਰਕ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਹੈ।

ਸੰਸਾਰ ਅਤੇ ਗ਼ਰੀਬੀ ਦੋ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਪੈਗੰਬਰ, ਸੰਤ ਅਤੇ ਗਰੀਬ ਦਰਵੇਸ਼ ਹੀ ਲੰਘਦੇ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਰੱਬੀ ਸੰਪਰਕ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਸੀ, ਇਸ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਗਰੀਬਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਹੈ ਅਤੇ ਕਈ ਘਟਨਾਵਾਂ ਹਨ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਗਰੀਬਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਪਹਿਨਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਮੀਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਜ਼ਮਾਉਣ ਲਈ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਰੱਬ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਗਰੀਬਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਲਈ ਘੱਟ ਸਮਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਮੈਨੂੰ ਜਲਦੀ ਪਹੁੰਚਣ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਮਿਲਿਆ ਹੈ, ਇਸ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਣ ਲਈ ਇਹ ਐਪੀਸੋਡ ਪੜ੍ਹੋ.

ਇੱਕ ਸੇਵਕ ਨੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, “ਹੇ ਰੱਬ, ਤੇਰੇ ਉਹ ਸੇਵਕ ਕਿੱਥੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਤੂੰ ਬਚਦਾ ਨਹੀਂ?” ਇਹ ਸੇਵਕ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਸੇਵਕ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਗਿਆ ਕਿ ਉਹ ਕਿਰਿਆ ਕੀ ਹੈ ਜੋ ਰੱਬੀ ਸੰਚਾਰ ਦਾ ਸਾਧਨ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਕੀਮਤ ਸੁਣਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਵਾਪਸ ਮੁੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਦੋ ਦੀਨਾਰ ਪਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਤਿੰਨ ਦੀਨਾਰ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪੰਜ ਦੀਨਾਰ ਸਨ, ਉਸ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਇਹ ਘੜਾ ਵੇਚਣ ਵਾਲਾ ਇਸ ਔਰਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਤੋਂ ਘੜਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਇਹ ਬਹੁਤ ਕੀਮਤੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਖਰੀਦਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਜੇ ਮੈਂ ਇਸ ਔਰਤ ਦੇ ਸਿਰ ‘ਤੇ ਤੀਹ ਦੀਨਾਰ ਪਾ ਦੇਵਾਂ। ਹੱਥ, ਤਾਂ ਇਹ ਔਰਤ ਉਦਾਸ ਹੋ ਜਾਏਗੀ।” ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ‘ਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਬਹਾਰ ਆਉਣ ਲੱਗੀ, ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਪੈਸੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿਚ ਲਏ, ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਦਾ ਛੱਡ ਗਿਆ। ਕਿਸੇ ਨੇ ਰੱਸੀ ‘ਤੇ ਵੱਧ ਕੀਮਤ ਨਹੀਂ ਰੱਖੀ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਖਰੀਦ ਲਿਆ ਇਹ ਤੀਹ ਦਿਨਾਰ ਲਈ?

ਇਸ ‘ਤੇ ਸੇਵਕ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਡਿੱਕੀ ਦਾ ਪੈਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਉਸ ਦੀ ਦਵਾਈ ਅਤੇ ਰਾਸ਼ਨ ਦਾ ਪੈਸਾ ਹੈ, ਇਹ ਮੇਰੇ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਹਨ, ਇਹ ਰੱਬ ਦਾ ਪੈਸਾ ਹੈ, ਉਹ ਇਹ ਦੇਖਣ ਆਇਆ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਕਿਹੜੇ ਸੇਵਕ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਟਾਲਦਾ ਸਾਰਾ ਮਾਮਲਾ, ਉਹ ਆਪਣਾ ਜਵਾਬ ਲੈ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ।

ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਮਦਦ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਇਮਤਿਹਾਨ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਰੱਬ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਅਤੇ ਰੱਬ ਕਰਜ਼ਾ ਨਹੀਂ ਰੱਖਦਾ, ਅਤੇ ਜੋ ਰੱਬ ਤੋਂ ਅੱਖਾਂ ਫੇਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਧਨ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੇ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਸੁਗੰਧੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੁੰਘਣ ਦਿੰਦਾ।

ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਮਾਪੇ ਦੇਖੇ ਹਨ ਜੋ ਸੇਵਾ ਦੀ ਘਾਟ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਅਤੇ ਕਲੇਜੇ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੇ ਕੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਬੂਟੇ ਉਗਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚੋਂ ਖੂਨ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਟਪਕਣ ਲੱਗਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੰਝੂ ਭਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਅਪਰਾਧੀ ਉਹ ਧਾਰਮਿਕ ਵਿਅਕਤੀ ਹੈ ਜੋ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀ ਦੌਲਤ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਕਿਸੇ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਸੁਖਾਲੀ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਧਰਮ ਦਾ ਸੇਵਕ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਸੇਵਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਉਹ ਧਰਮ ਅਤੇ ਰੱਬ ਦਾ ਸੇਵਕ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।

ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਵਿੱਚ ਦੁੱਖਾਂ ਅਤੇ ਬੇਵਸੀ ਦੇ ਨਰਕ ਵਿੱਚ ਫਸੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਪੀੜ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਕੰਨਾਂ ਵਿੱਚ ਪਰਲੋਕ ਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਵੀ ਸੁਣਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਮਨੁੱਖਤਾ ਤੋਂ ਮੂੰਹ ਮੋੜ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਅਜਿਹੇ ਅਮੀਰ ਲੋਕ ਤਰਸਯੋਗ ਹੁੰਦੇ ਹਨ , ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਦੌਲਤ ਤੋਂ ਸਿਵਾਏ ਕੋਈ ਕਰਮ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ , ਉਹ ਨਿਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਕੰਬਦੇ-ਕੰਬਦੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣਗੇ , ਤਾਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਸਲੂਕ ਕਰੇਗਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਦੇ ਸੇਵਕਾਂ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਸਨ , ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੋਂ ਪਸੀਨੇ ਦੀਆਂ ਬੂੰਦਾਂ ਡਿੱਗਦੀਆਂ ਹਨ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਤੇ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੰਝੂਆਂ ਦੇ ਚਸ਼ਮੇ, ਰੱਬ ਗਰੀਬਾਂ ਤੇ ਤਰਸ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ.

ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਅਮੀਰ ਲੋਕ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੇ ਜਜ਼ਬੇ ਦੀ ਘਾਟ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮਾਨਸਿਕ ਗਰੀਬੀ ਕਾਰਨ ਭੁੱਖੇ ਮਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਲੋੜਵੰਦ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਜੇ ਮਾੜਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ‘ਚੋਂ ਨਿਕਲਦੀਆਂ ਹਨ, ਧਨ-ਦੌਲਤ ਦੇ ਫਾਇਦੇ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ‘ਚ ਰੱਖ ਕੇ ਅਜਿਹਾ ਸੌਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਨਫਾ ਜਿੱਤ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਹਾਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਜਦੋਂ ਇਹ ਲਾਇਲਾਜ ਲੋਕ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੇ ਰੋਗ ਵਿਚ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਜੋ ਪਵਿੱਤਰ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਅਪਮਾਨਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਚਿਹਰਿਆਂ ‘ਤੇ ਨੇਕ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਸੰਸਾਰ ਦਾ ਦਿਲ ਲਾਲਚ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਗਏ ਚਿੱਤਰ ਨੂੰ ਦਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ.

ਇਹੀ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਮੁਸੀਬਤ ਤੋਂ ਦੂਜੀ ਮੁਸੀਬਤ ਦੀ ਵਿਚਕਾਰਲੀ ਦੂਰੀ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਦੋ ਵਿਅਕਤੀ ਚੰਗੇ ਦੋਸਤ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਲੰਘਦੇ ਹਨ।

ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਠੰਡੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਕੋਮਲ ਅਤੇ ਨਿੱਘੇ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ ਲੇਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਹੇ ਭਗਵਾਨ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਅੱਤ ਦੀ ਠੰਡ ਵਾਲੀ ਰਾਤ ਯਾਦ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਨਰਮ ਅਤੇ ਗਰਮ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿੱਚ ਲੇਟੇ ਹੋਏ ਸੀ ਬਿਸਤਰਾ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ‘ਤੇ, ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਵਿਅਕਤੀ, ਪੁਰਾਣੇ ਕੱਪੜੇ ਪਹਿਨੇ, ਠੰਡ ਤੋਂ ਕੰਬਦਾ, ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਹ ਮੈਂ ਸੀ।

ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ’ ਐਪ ਡਾਊਨਲੋਡ ਕਰਨ ਲਈ ਹੇਠ ਦਿਤਾ ਲਿੰਕ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ
https://play.google.com/store/apps/details?id=in.yourhost.samajweekly