ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ

(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)

      11 ਅਗਸਤ ਨੂੰ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਨੇ ਚੌਥੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ।

“ਚਿੱਤ ਨਾ ਡੁਲਾਈਂ, ਕੁੜੀਆਂ ਆਪਣੀ ਕਿਸਮਤ ਆਪ ਲਿਖਾ ਕੇ ਆਉਂਦੀਆਂ । ਜਿਵੇਂ ਨ੍ਹੇਰੀ ਆਈ, ਮੀਂਹ ਵੀ ਆਊ।” ਸੱਸ ਨੇ ਹੌਂਸਲਾ ਦਿੰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।

      ਦੇਸ਼ ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਕੇ ਦੋ ਭਾਗਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਗਿਆ।ਹਿੰਦੂ ਸਿੱਖ ਭਾਰਤ ਵੱਲ ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਵੱਲ ਹਿਜਰਤ ਕਰਨ ਲੱਗੇ।ਗਹਿਣੇ-ਗੱਟੇ ,ਨਕਦੀ ਤੇ ਕੁੱਝ ਕੱਪੜੇ ਲੈ ਕੇ

ਹਜਾਰਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਮੁੜ ਪਰਤਣ ਦੀ ਆਸ ਵਿੱਚ ਘਰ ਦੀ ਚਾਬੀ ਆਪਣੇ ਗੁਆਂਢੀ ਅਬਦੁੱਲੇ ਨੂੰ

ਸੌਂਪ ਕੇ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਵਿਦਾਈ ਲਈ।

       ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਗੋਦੀ ਚੁੱਕ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਬਿਖੜੇ ਰਾਹਾਂ ਤੇ ਬਹੁਤ ਔਖੀ

ਤੁਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਹਰ ਜੀਅ ਕੋਲ ਕੁੱਝ ਨਾ ਕੁੱਝ ਸਾਮਾਨ ਸੀ।” ਲਿਆ ਇਹਨੂੰ ਝਾੜੀਆਂ

ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਆਵਾਂ ।ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ ਬਿਪਤਾ ਖੜ੍ਹੀ ਕੀਤੀਆਸ।”ਬੱਚੀ ਦੇ ਪਿਤਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਕੋਲ਼ੋਂ ਬੱਚੀ ਖੋਹਦਿਆਂ ਕਿਹਾ।

ਉਹ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਝਾੜੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਆਏ।ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਮੁੜ  ਮੁੜ ਪਿਛਾਂਹ ਵੇਖਦੀ। ਪੈਰ

ਪੁੱਟਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਂਦਾ। ਉਸਦੇ ਕਾਲਜੇ ‘ਚੋਂ ਮਾਨੋਂ ਰੁੱਗ ਭਰਿਆ ਗਿਆ। ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਫੁਰਤੀ ਨਾਲ ਉਹ ਪਿਛਾਂਹ ਪਰਤੀ। ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਘੁੱਟ ਕੇ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲਾਉਂਦਿਆਂ ਬੋਲੀ,” ਮੈਂ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਛੋੜ ਕੇ ਨਾ ਜਾਸਾਂ, ਇਥਾਂਹੀ ਮਰਸਾਂ।”

ਤੇ ਉਹ ਬੱਚੀ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਚੁੰਘਾਉਣ ਲੱਗੀ।