ਏਹੁ ਹਮਾਰਾ ਜੀਵਣਾ ਹੈ -575

 (ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)- ਰੀਮਾ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਦਾਦੀ ਦੋਵੇਂ ਜਣੀਆਂ  ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਉੱਥੇ ਖ਼ਰੀਦੋ ਫਰੋਖ਼ਤ ਵਿੱਚ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਪੰਜ ਵਜੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਤੋਂ ਲੁਧਿਆਣਾ ਲਈ ਬੱਸ ਫੜ ਲਈ। ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੇ ਤਾਂ ਬਥੇਰਾ ਜ਼ੋਰ ਲਾਇਆ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਦਿਨ ਹੋਰ ਰਹਿ ਲੈਣ ਪਰ ਰੀਮਾ ਦੀ ਦਾਦੀ ਦੀ ਦਵਾਈ ਮੁੱਕ ਗਈ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਾਧੂ ਲਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਹੀ ਤਾਂ ਜਾਣਾ ਸੀ, ਉੱਥੇ ਤਾਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਵੀ ਚਹਿਲ ਪਹਿਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ,ਡਰ ਕਾਹਦਾ…? ਛੇ ਕੁ ਵਜੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬੱਸ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋ ਗਈ ਤੇ ਡਰਾਈਵਰ ਨੇ ਮਸਾਂ ਪੁਰਜਾ ਠੀਕ ਕਰਕੇ ਬੱਸ ਨੂੰ ਹੌਲ਼ੀ ਹੌਲ਼ੀ ਚਲਾ ਕੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਦਸ ਵਜੇ ਲੁਧਿਆਣੇ ਅੱਪੜਦੀ ਕੀਤਾ। ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਤਾਂ ਰੀਮਾ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕੋਠੀ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਬਾਹਰਵਾਰ ਬਣੀਆਂ ਨਵੀਆਂ ਕਲੋਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬਣੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਲੋਨੀ ਵਿੱਚ ਚਾਹੇ ਕੋਈ ਡਰ ਵਾਲ਼ੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਵੱਡੀ ਸੜਕ ਤੋਂ ਕਲੋਨੀ ਤੱਕ ਦਾ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦਾ ਰਸਤਾ ਜਮ੍ਹਾਂ ਈ ਸੁੰਨਸਾਨ ਤੇ ਉਜਾੜ ਸੀ। ਰੀਮਾ ਨੇ ਕੈਬ ਬੁੱਕ ਕਰਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀ ਬੁਕਿੰਗ ਕੈਂਸਲ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰੇ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰਦੀ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਗਿਆਰਾਂ ਵੱਜ ਗਏ ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਕੈਬ ਬੁੱਕ ਨਾ ਹੋਈ। ਘਰੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਲੈਣ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦਾ ਡੈਡੀ ਦਫ਼ਤਰ ਦੇ ਕੰਮ ਦਿੱਲੀ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਭਰਾ ਹਜੇ ਛੋਟਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਕਾਰ ਚਲਾਉਣੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਰੀਮਾ ਨੇ ਫਿਰ ਕੈਬ ਬੁੱਕ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤਾਂ ਕੈਬ ਤਾਂ ਬੁੱਕ ਹੋ ਗਈ ਪਰ ਹਜੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਹੁੰਚਣ ਨੂੰ ਵੀਹ ਮਿੰਟ ਲੱਗਣੇ ਸਨ। ਆਖਰ ਲੰਮੇ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਢੇ ਗਿਆਰਾਂ ਵਜੇ ਕੈਬ ਆ ਗਈ। ਦਾਦੀ ਪੋਤੀ ਸਹਿਮੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀਆਂ ਤੇ ਕਾਰ ਤੁਰ ਪਈ।