“ਸਮਾਜ ਦੇ ਅਪਾਹਜ ਹੋਣ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਦਾ ਮਰ ਜਾਣਾ”

ਫਰੀਦਕੋਟ ਦੇ ਬਾਬਾ ਸ਼ੇਖ ਫਰੀਦ ਮੇਲੇ ਦੌਰਾਨ ਸੰਨ 2000 ਤੋਂ ਲਗਾਤਾਰ ‘ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਐਵਾਰਡ’ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿਚ 1 ਲੱਖ ਰੁਪਏ ਤੇ ਹੋਰ ਸਨਮਾਨ ਚਿੰਨ੍ਹ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹਨ।  ਪਰ ਅਫਸੋਸ !  ਕਿ ਐਤਕਾਂ ਇਹ ‘ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਐਵਾਰਡ’ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਹੁਣ ਇਹ ਐਵਾਰਡ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾਇਆ ਕਰੇਗਾ। ਇਸ ਬੇਈਮਾਨੀ ਦੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਇਹ ਇਕ ਹੋਰ ਵੀ ਚਿੰਤਾ ਤੇ ਗੰਭੀਰ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ।ਇਸ ਐਵਾਰਡ ਦਾ ਬੰਦ ਹੋਣਾ ਸਾਡੀ ਧੌਣ ਨੀਵੀਂ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਝਾਤੀ ਪਾਉਣ ਲਈ ਆਖਦਾ ਹੈ।  ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਐਵਾਰਡ ਦਾ ਬੰਦ ਹੋਣਾ ਦਰਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬੇਈਮਾਨੀ ਨੇ ਚਾਰ ਚੁਫੇਰੇ ਪੈਰ ਪਸਾਰ ਲਏ ਹਨ। ਜਦੋਂ ਵੋਟਾਂ ਨਾਲ ਚੁਣਿਆ ਇਕ ਨੁਮਾਇੰਦਾ ਹੀ ਸਰਕਾਰੀ ਅਦਾਰਿਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਬੇਈਮਾਨ ਹੋਵੇ, ਜਦੋਂ ਇਕ ਸੇਬਾਂ ਦੇ ਪਲਟੇ ਟਰੱਕ ਦੌਰਾਨ ਖਿੱਲਰ ਪੁੱਲਰ ਗਈਆਂ ਸੇਬਾਂ ਦੀਆਂ ਪੇਟੀਆਂ ਹੀ ਸ਼ਰੇਆਮ ਲੁੱਟ ਲਈਆਂ ਜਾਣ, ਜਦੋਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਲਈ ਆਏ ਚਾਰ ਛਿੱਲੜਾਂ ਨੂੰ ਬੈਂਕ ਦਾ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਹੀ ਹੜੱਪ ਜਾਵੇ, ਜਦੋਂ ਨਰੇਗਾ ਕਾਮਿਆਂ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਦਾ ਸਰਪੰਚ ਹੀ ਚੋਰ ਹੋਜੇ,  ਉਦੋਂ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਦੇ ਐਵਾਰਡ ਭਲਾਂ ਕਿੱਥੇ, ਕੀਹਨੂੰ ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ ?

ਉਸ ਸਮੇਂ ਬਾਪੂ ਇੰਦਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਖਾਲਸਾ (ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਚੇਅਰਮੈਨ) ਦਾ ਦਿਲ ਵੀ ਜ਼ਰੂਰ ਰੋਇਆ ਹੋਵੇਗਾ, ਜਿਸ ਵਕਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਇਹ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਹੋਏਗਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ‘ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਐਵਾਰਡ’ ਇਸ ਵਾਰ ਤੋਂ ਬੰਦ ਕਰ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਐਵਾਰਡ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਨ ਦੇ ਸਵਾਲ ਦੇ ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਬੋਲਦਿਆਂ ਆਖਿਆ ਕਿ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਐਵਾਰਡ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਕੁਝ ਲੋਕ ਅਜਿਹੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੇ ਅਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਐਵਾਰਡ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਵਿਆਕਤੀ ਉੱਪਰ ਉਂਗਲਾਂ ਉਠਾਉਂਦੇ। ਉਸਨੂੰ ਕੁਰੱਪਟ ਤੇ ਹੋਰ ਕਈ ਕੁਝ ਨਾਲ ਸੰਬੋਧਨ ਹੁੰਦੇ। ਇਸੇ ਵਜ੍ਹਾ ਕਰਕੇ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਇਸ ਵਾਰ ਤੋਂ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਐਵਾਰਡ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ। ਦੂਸਰਾ ਐਵਾਰਡ ‘ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀ ਸੇਵਾ ਐਵਾਰਡ’ ਬਕਾਇਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਵਾਰ ਵੀ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਇਸ ਐਵਾਰਡ ਲਈ ਅਰਜ਼ੀਆਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ।

‘ਇਮਾਨਦਾਰੀ’ ਸ਼ਬਦ ਇਧਰ ਓਧਰ ਲਿਖਿਆ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਮ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਕਿਸ ਥਾਂ ਵਰਤ ਰਹੀ ਹੈ  ? ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ ਕਿੱਥੇ ਹੈ ? ਇਹ ਕਿਹੜੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ? ਇਹ ਕਿਹੜੇ ਸ਼ਖਸ ਨੇ ਹਿਰਦੇ ‘ਚ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਹੈ ? ਅਜਿਹੀ ਕਨਸੋਅ ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਸਿਓਂ ਮਿਲਦੀ ਦਿਸ ਨਹੀਂ ਰਹੀ। ਅਸਲੀਅਤ ਵਿੱਚ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਦਮ ਤੋੜ ਗਈ ਹੈ। ਕਈ ਮਾਤ੍ਹੜ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਇਹ ਜ਼ਰੂਰ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੈ । ਸਰਕਾਰੀ ਦਫ਼ਤਰਾਂ ‘ਚੋਂ ਇਸਨੂੰ ਧੱਕੇ ਮਾਰ ਮਾਰ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਬੇਈਮਾਨੀ ਨੂੰ ਏ.ਸੀ ਦਫ਼ਤਰਾਂ ਦੀ ਪਟਰਾਣੀ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਦਫ਼ਤਰਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਛੱਡੋ, ਬੇਈਮਾਨੀ ਤਾਂ ਨਿੱਤ ਅਖਬਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਸੁਰਖੀਆਂ ਵਿੱਚ ਝਲਕਣ ਲੱਗ ਪਈ ਹੈ । ਘਰ ਦੇ ਚਹੁੰਆਂ ਕੋਨਿਆਂ ਵਿਚ ਬੇਈਮਾਨੀ ਘਾਹ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਉੱਗ ਆਈ ਹੈ। ਪੁੱਤ ਤੇ ਮਾਂ ਵਿਚਕਾਰ ਬੇਈਮਾਨੀ, ਪਿਓ ਤੇ ਪੁੱਤ ਵਿਚਕਾਰ ਬੇਈਮਾਨੀ, ਬਸ ਹਰ ਪਾਸਾ ਬੇਈਮਾਨੀ ਨੇ ਮੱਲ ਲਿਆ ਹੈ। ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਵਿੱਤਰਤਾ ਤੇ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਦਾ ਮਰਨਾ ਹੀ ਸਮਾਜ ਦਾ ਅਪਾਹਜ ਹੋਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਗੱਲ ਵਾਕਿਆ ਸੱਚ ਸਾਬਤ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਘਰ ਵੀ ਕੱਚੇ ਸੀ ਤੇ ਰਾਹ ਵੀ ਕੱਚੇ ਸੀ, ਉਦੋਂ ਲੋਕ ਸੱਚੇ ਸੀ, ਜਾਣੀਕਿ ਇਮਾਨਦਾਰ ਸੀ। ਅੱਜ ਇਹਨਾਂ ਕਾਲੇ ਬੱਦਲਾਂ ਦੇ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਬੇਈਮਾਨੀ, ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰੀ, ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ, ਸੀਨਾਜ਼ੋਰੀ ਤੇ ਦਿਨ ਦਿਹਾੜੇ ਚੋਰੀ ਸਿਖਰ ਦਾ ਪਤੰਗ ਬਣ ਕੇ ਉੱਡ ਰਹੀ ਹੈ। ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਉੱਪਰ ਮੈਂ ਇਕ ਟਿੱਪਣੀ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ 1998 ਵਿੱਚ ਖੰਨੇ ਕੋਲ ਵਾਪਰੇ ਇਕ ਰੇਲ ਹਾਦਸੇ ਦੌਰਾਨ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਅਤੇ ਨੈਤਿਕਤਾ ਦੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਸਾਰੇ ਮੀਡੀਏ ਦਾ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣੀਆਂ ਸਨ ਕਿ ਕਿਸੇ ਜ਼ਖਮੀ ਜਾਂ ਮ੍ਰਿਤਕ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਦਾ ਇਕ ਧੇਲਾ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੇ ਚੋਰੀ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਅੱਜ ਦੇ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਹੋਰ ਹੈ।  ਪਠਾਣਕੋਟ ਦੇ  ਕੋਲ ਇਕ ਟਰੱਕ ਉਲਟ ਗਿਆ ਜੋ ਕਿ ਸੇਬਾਂ ਦੀਆਂ 1260 ਪੇਟੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਸੀ। ਜ਼ਖਮੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਡਰਾਇਵਰ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਦਵਾਈ ਲੈਣ ਚਲਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਪਿੱਛੋਂ ਸਾਰਾ ਟਰੱਕ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੇ ਖਾਲੀ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਝੱਗਾ ਚੁੱਕਿਆਂ ਆਪਣਾ ਹੀ ਢਿੱਡ ਨੰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਸਭ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਹੈ… ਲੁਕਾਉਣਾ ਕੀ ? ਜ਼ਖਮੀ ਡਰਾਇਵਰ ਦੇ ਬੋਲ ਸਨ,” ਇਹ ਪੰਜਾਬ ਆ ? ਜਿੱਥੇ ਚੋਰੀ ਦਾ ਸੇਬ ਖਾਣਾ ਵੀ ਲੋਕ ਗੁਨਾਹ ਸਮਝਦੇ ਸੀ”। ਕਿਉਂ ਬੇਈਮਾਨੀ ਸਾਡੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਗਈ ? ਕਿਉਂ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਦੇ ਐਵਾਰਡ ਵੀ ਬੰਦ ਕਰਨੇ ਪੈ ਗਏ ? ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਬੈਠ ਕੇ ਸੋਚੀਏ ਤਾਂ ਸਹੀ। ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਪੰਜਾਬ ਸਾਨੂੰ ਬਾਬਾ ਬੰਦਾ ਸਿੰਘ ਬਹਾਦਰ ਵਰਗੇ ਯੋਧੇ ਸੌਂਪ ਕੇ ਗਏ ਸਨ, ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੰਜਾਬ ਅਸੀਂ ਅੱਗੇ ਸੌਂਪ ਕੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ ਜਾਂ ਨਹੀਂ ? ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਝਾਤੀ ਤਾਂ ਮਾਰੀਏ। ਕੀ ਆਪਾਂ ਵੀ ਕਦੇ ਧੌਣ ਉੱਚੀ ਕਰਕੇ ਆਖ ਸਕਾਂਗੇ ਕਿ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੈ।