ਲਾਲਚੀ ਔਰਤ

(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)

‘ਓਏ,ਐਨਾ ਜੁਰਮ ਨਾ ਕਰ।ਮੇਰਾ ਸਾਰਾ ਬਜਟ ਖਰਾਬ ਹੋ ਜਾਏਗਾ।ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਏਨਾ ਲਾਲਚੀ ਨਾ………

‘ਮੈਨੂੰ ਨਹੀ ਪਤਾ,ਜੇ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨੀ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪੈਸੇ ਦੇਣੇ ਪੈਣਗੇ,ਭਰਾ।ਨਹੀ ਤਾਂ ਫਿਰ ਕੋਈ ਸਸਤੀ ਸਸਤੀ ਭੈਣ ਲੱਭੋ।’

‘ਥੋੜਾ ਰਹਿਮ ਕਰੋ ਭੈਣ ਜੀ,’

‘ਨਾ ਦਾ ਮਤਲਬ ਨਾ,ਜਲਦੀ ਦੱਸ,ਰੱਖੜੀ ਬੰਨਵਾਉਣਾ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀ?’

ਇਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਈਸ਼ਾਨ ਨੇ ਹਥਿਆਰ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੇ।ਉਸ ਨੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਵਧਾ ਕੇ ਕਿਹਾ,‘ਆਓ,ਕੀ ਯਾਦ ਰੱਖੋਗੇ,ਆਓ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ ਲਓ।’

ਅੱਜ ਈਸ਼ਾਨ ਅਤੇ ਇਨਾਇਆ ਦੀ ਰੱਖੜੀ ਦੇ ਦਿਨ ਵੀ ਨੋਕ ਝੋਕ ਸੀ।ਬੇਟੇ ਈਸ਼ਾਨ ਨੇ ਇੰਜੀਨੀਅਰਿੰਗ ਪੂਰੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕੈਪਸ ਇੰਟਰਵਿਊ ਰਾਹੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਕੰਪਨੀ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਇੰਟਰਸ਼ਿਪ ਇਕ ਸਾਲ ਲਈ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣੀ ਸੀ।ਕੱਲ ਹੀ ਗਰੀਬ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਤਨਖਾਹ ਮਿਲੀ ਹੈ।ਅੱਜ ਉਸ ਦੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਲੁੱਟ ਕਰਨ ਲਈ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ।ਈਸ਼ਾਨ ਇਨਾਇਆ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਵੱਡਾ ਸੀ।ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਈਸ਼ੂ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਦਾ ਖਿਆਲ ਵੀ ਬਹੁਤ ਰੱਖਦਾ ਸੀ।ਮੈਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਯਾਦ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਪਾਣੀ ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਵੀ ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਸੀ।

ਇਨਾਇਆ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੱਭ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਅਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਦੀ ਚਹੇਤੀ ਸੀ।ਲਾਕਡਾਊਨ ਅਤੇ ਕੋਰੋਨਾ ਦੇ ਡਰ ਦੇ ਕਾਰਨ ਜਿੱਥੇ ਈਸ਼ਾਨ ਪਿੱਛਲੇ ਡੇਢ ਸਾਲ ਤੋ ਘਰ ਤੋਂ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ,ਉਥੇ ਹੀ ਇਨਾਇਆ ਵੀ ਆਨਲਾਇਨ ਕਲਾਸਾਂ ਵਿੱਚ ਹਿੱਸਾ ਲੈ ਰਹੀ ਸੀ।ਦੋਵੇ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਲੜਦੇ ਝਗੜਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ,ਪਰ ਇਕ ਦੂਜੇ ‘ਤੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਛਿੜਕਦੇ ਸਨ।ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਈਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ। ਮੇਰੇ ਪੁੱਛਣ ‘ਤੇ ਉਹ ਹਲਕੀ ਜਿਹੀ ਹਾਸੀ ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ,ਤੇਰੀ ਧੀ ਕਮੀਨੀ ‘ਤੇ ਬਹੁਤ ਲਾਲਚੀ ਹੈ।ਮੈਨੂੰ ਲੁਟ ਲਿਆ ਪੂਰੇ ਇਕ ਲੱਖ ਆਪਣੇ ਖਾਤੇ ‘ਚ ਟਰਾਂਸਫਰ ਕਰਵਾ ਲਏ।

ਕਮੀਨੀ ਅਤੇ ਲਾਲਚੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਫ਼ੜ ਲਿਆ ਸੀ।ਠੀਕ ਉਸੇ ਤਰਾਂ ਹੀ ਅੱਜ ਤੋਂ ਪੈਤੀ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਦੀ ਜੇਬ ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਹੀ ਖਾਲੀ ਕੀਤੀ ਸੀ।ਭਰਾ ਨਾ ਤਾਂ ਉਦਾਸ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਅੰਮਾ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕੀਤੀ।ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਸੰਤੋਸ਼ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸਵਿਤਾ ਦੋ ਭਰਾ ਹਾਂ।ਭਾਈ ਸੰਤੋਂ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਢਾਈ ਸਾਲ ਵੱਡੀ ਸੀ,ਪਰ ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਉਨਾਂ ਦੀ ਇਕਲੌਤੀ ਧੀ ਸੀ,ਆਪਣੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਲਾਡਲੀ,ਭਈਆ ਰਾਮ ਭਗਵਾਨ ਵਰਗਾ ਆਦਰਸ਼ ਪੁੱਤਰ ਅਤੇ ਭਰਾ ਸੀ।ਹਰ ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਪੈਰ ਦਬਾਉਦਾ,ਕਦੇ ਮਾਂ ਨਾਲ ਰੋਟੀ ਬਣਾ ਲੈਦਾ,ਜੇ ਕਦੇ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਦਬਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਪੈਰ ਚੁੰਮਦਾ।ਉਹ ਅੰਮਾ ਤੋਂ ਭੱਜਦੀ ਸੀ,ਪਤਾ ਲਈ ਕਿਸ ਕਰਕੇ।ਮੇਰੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਨੇ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਭਰਾ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਮੋਹ ਲਿਆ ਹੋਵੇਗਾ।ਭਰਾ ਮਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਦਾ ਸੀ,‘ਹੋਣ ਦਿਓ,ਅੰਮਾ ਸਾਵੀ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰੇਗੀ।

ਭਰਾ ਮੇਰਾ ਡਰਾਇਵਰ ਸੀ,ਯਾਨੀ ਮੈ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ,ਉਹ ਗਰੀਬ ਬੰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਸਾਇਕਲ ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ।ਉਹ ਮੇਰੀ ਆਪਣੀ ਸਹੂਲਤ ਅਨੁਸਾਰ ਆਪਣਾ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮ ਤੈਅ ਕਰ ਲੈਦਾ।ਮੇਰਾ ਹਰ ਚਚੇਰਾ ਭਰਾ ਅਤੇ ਦੋਸਤ ਸਾਡਾ ਪਿਆਰ ਦੇਖ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।ਉਹ ਅਕਸਰ ਕਿਹਾ ਕਰਦੀ ਸੀ,‘ਇਨਾ ਪਿਆਰ ਤਾਂ ਨੀਤੀ ਸਿਖਿਆ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਵਿੱਚ ਹੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ’।ਹਰ ਰੱਖੜੀ ਤੇ ਭਾਈ ਦੂਜ ਨੂੰ ਉਹ ਪੂਰੇ ਸਾਲ ਦਾ ਪੈਸਾ ਮੇਰੇ ‘ਤੇ ਝੂਮਣ ਤੋਂ ਬਿੰਨਾਂ ਖਰਚ ਕਰਦਾ ਸੀ।ਜਿੱਥੇ ਅੰਮਾ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਰੁੱਖਾਪਣ ਦੇਖ ਕੇ ਗੁੱਸਾ ਆਉਦਾ ਸੀ,ਉਥੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਭਰਾ ਦੀ ਪਿੱਠ ਥਪਥਪਾਉਦੇ ਸਨ।

ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੀ ਨਹੀ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਹ ਕਦੋਂ ਇਸ ਤਰਾਂ ਵੱਡੇ ਹੋ ਗਏ।ਮੇਰਾ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਦਾ ਵੀ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ।ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਦੇ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਭਾਬੀ ਲਈ ਲਿਆਂਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ‘ਤੇ ਝਪਟ ਮਾਰੀ ਅਤੇ ਫਿਰ ਭਾਬੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਬਚਕਾਨਾ ਸਮਝਿਆ।ਪਰ ਉਹ ਵੀ ਚੁੱਪ ਰਹੀ,ਸ਼ਾਇਦ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਖਾਤਰ।

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰੁਝ ਗਿਆ ਤੇ ਭਰਾ ਉਸ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ।ਪਤੀ ਮੋਹਨ ਦੀ ਬਦਲੀ ਭਰਾ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਨੇੜੇ ਹੋ ਗਈ ਸੀ।ਹੁਣ ਮੈ ਅਤੇ ਭਰਾ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਬੱਸ ਰਾਹੀ ਸਿਰਫ਼ ਥੋੜੀ ਦੂਰੀ ‘ਤੇ ਸੀ।ਵੀਰ ਦੀ ਇਕ ਪਿਆਰੀ ਧੀ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਪਿਆਰੀ ਛੋਟੀ ਈਸੂ ਸਾਡੀ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਆਈ।ਈਸ਼ੂ ਯਾਨੀ ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਅਤੇ ਦਿਸ਼ਾਂ ਯਾਨੀ ਭਰਾ ਦੀ ਬੇਟੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਹਿਲੀ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਭਰਾ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਪਰ ਭਰਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਰੋਮੀ ਭਾਵ ਭਾਬੀ ਦਾ ਭਰਾ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ੍ਹਣ ਵਾਲਾ ਹੈ।ਬਿਹਤਰ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਮੈ ਉਥੇ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵਾਂ।ਮੈ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਲੜਦੇ ਹੋਇਆ ਉਥੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ।

ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀ ਸੀ ਕਿ ਭੈਣ ਵੀ ਰੱਖੜੀ ਵਿੱਚ ਭਰਾ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੈ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਭਤੀਜੀ ਦੀ ਦਿਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖਦੀ ਸੀ,ਇਸ ਲਈ ਮੈ ਉਸਦੇ ਲਈ ਇਕ ਪਤਲੀ ਸੋਨੇ ਦੀ ਚੇਨ ਖਰੀਦੀ,ਉਹ ਆਪਣੀ ਭਰਜਾਈ ਨਾਲੋ ਚਾਰ ਭੈਣ-ਭਰਾ ਛੋਟੇ ਸਨ।ਭਾਬੀ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵਡੀ ਸੀ,ਉਸ ਦੀਆਂ ਦੋ ਛੋਟੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਅਤੇ ਦੋ ਭਰਾ ਸਨ।ਸਾਰੇ ਪੜ੍ਹ ਰਹੇ ਸਨ,ਸੱਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਭਰਾ-ਭੈਣ ਭਰਾ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰਾ ਸੀ ਅਤੇ ਰੱਖੜੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਮੌਜੂਦ ਸੀ।ਭਾਬੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਸਮਾਨ ਵੱਲ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀ ਅਤੇ ਸਮਝ ਲਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਲਗਭਗ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਹੀ ਆਈ ਹਾਂ।

ਰਾਤ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬਾਥਰੂਮ ਜਾਣ ਲਈ ਉਠੀ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਜੀਜਾ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ,ਜਿਸ ਵਿੱਚ ‘ਤੇਰੀ ਭੈਣ’ ਸ਼ਬਦ ਬਾਰ ਬਾਰ ਵਰਤਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਦਰਵਾਜੇ ਨੂੰ ਕੰਨ ਲਗਾ ਕੇ ਸੁਣਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਪੈਰਾਂ ਥੱਲਿਓ ਜਮੀਨ ਖਿਸਕ ਗਈ, ‘ਤੇਰੀ ਭੈਣ ਬਹੁਤ ਲਾਲਚੀ ਹੈ ਤੇ ਕਮੀਨੀ ਹੈ।ਮੈਂ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਔਰਤ ਨੂੰ ਨਫਰਤ ਕਰਦੀ ਹਾਂ,ਉਸ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਵੀ ਨਾ ਕਰੋ।ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਪੈਸਿਆਂ ਦੀ ਲਾਲਚੀ ਹੈ,ਤੁਸੀ ਮੇਰੇ ਲਈ ਜੋ ਸਾੜੀ ਲਿਆਂਦੀ ਸੀ,ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀ,ਉਸ ਨੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੱਢ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਲਈ ਸੀ।ਜਿਸ ਦੇ ਲਈ ਅੰਮਾ ਨੇ ਖੁਦ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗੀ ਸੀ।ਤੁਸੀ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪੰਜ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ।ਤੁਹਾਡੇ ਖਾਤੇ ਵਿੱਚ ਕੀ ਸੀ?ਅੰਡੇਂ!ਸੱਭ ਕੁਝ ਇਸੇ ਕਮੀਨੀ ‘ਤੇ ਹੀ ਲੁਟਾਇਆ ਹੈ।ਯਾਦ ਰੱਖੋਂ ਕਿ ਇਸ ਨੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਾਲ ਮਜ਼ਦੂਰ ਵਜੋਂ ਵਰਤਿਆ ਹੈ।

ਸਾਇਕਲਾਂ ‘ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਉਨਾਂ ਦੇ ਟਿਕਾਣਿਆਂ ‘ਤੇ ਛੱਡ ਦਿੰਦੇ ਸੀ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸ ਤੋਂ ਕੀ ਮਿਲਿਆ ਹੈ?ਹੁਣ ਵੀ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀ ਜਾਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਬਾਪ ਦੇ ਪੈਰ ਦਬਾਉਣ ਲੱਗ ਜਾਦੇ ਹੋ,ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਤੁਸੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਕਰਨ ਤੱਕ ਤੁਲੇ ਹੋਏ ਹੋ,ਜੋ ਸਤਿਕਾਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਉਹ ਸਤਿਕਾਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੋਰ ਕਿਤੇ ਨਹੀ ਮਿਲਣਾ।ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਸਿਲਬੱਟੇ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਪੀਸ ਕੇ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਡੋਸਾ ਬਣਾਉਦੀ ਹੈ।ਜਦੋਂ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਦੀ ਮੈਕਸੀ ਟੁੱਟ ਗਈ ਤਾਂ ਬਜੁਰਗ ਆਏ ,ਠੀਕ ਕਰਵਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਨਵੀ ਖਰੀਦ ਲਈ।ਮੇਰਾ ਭਰਾ ਸਾਡੇ ਲਈ ਕੱਪੜੇ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ ਮੈਂ ਇਸ ਗਰੀਬ ਔਰਤ ਨੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦਾ ਹਾਂ,ਤੁਸੀ ਲੜਾਕੂ ਚੁਗਲੀ ਕਰਨ ਵਾਲੇ,ਤੁਸੀ ਵੀ ਤਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਹੀ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦੇ ਹੋ।ਇਹ ਸੱਭ ਕੁਝ ਤੂੰ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ,ਹੁਣ ਭੁੱਲ ਗਏ ਹੋ,ਅੱਜ ਬੜਾ ਪਿਆਰ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ?

ਉਹ ਲਗਾਤਰ ਬੋਲੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਅੱਗੋ ਉਸ ਦੀ ਸੁਣਨ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀ ਸੀ।ਜਿਸ ਭਰਾ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਸੱਭ ਕੁਝ ਸਮਝਦਾ ਸੀ,ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਪੂਰਾ ਬਚਪਨ ਇਕ ਮਿੰਟ ‘ਚ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ।ਉਹ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ‘ਤੇ ਚਾਦਰ ਲੈ ਕੇ ਸੌਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨ ਲੱਗੀ।ਮੇਰੀਆਂ ਸਿਸਕੀਆ ਨੇ ਮੇਰੇ ਪਿਆਰੇ ਇਸ਼ੂ ਨੂੰ ਜਗਾਇਆ।ਮੇਰਾ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਬੱਚਾ ਮੇਰੇ ਹੰਝੂ ਪੂਝਣ ਲੱਗ ਪੈਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਤੋਤਲੀ ਜਬਾਨ ਵਿੱਚ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ,‘ਮੰਮਾ ਲੋਨਾ ਨਵੀ ਇਸ਼ੂ ਏ ਨਾ ਮੰਮਾ ਦਾ ਪਿਆਲਾ ਬੇਤਾ’ਉਸ ਨੂੰ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ਲੈ ਕੇ ਮੈ ਏਨਾ ਬੇਬੱਸ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਨਹੀ ਹੈ।ਮੈਂ ਅੰਮਾ-ਪਾਪਾ ਨਾਲੋ ਸੰਤੋ ਭਈਆ ਨੂੰ ਵੱਧ ਸਮਝਦਾ ਸੀ।ਖੈਰ,ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਡਾ ਆਪਣਾ ਹੀ ਸੋਨਾ ਖੋਟਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕਿਉਂ?

ਇਕ ਹੀ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਮੈ ਇਕ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਭੈਣ ਤੋਂ ਇਕ ਸਮਝਦਾਰ ਔਰਤ ਬਣ ਗਈ। ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਅਤੇ ਸੱਸ ਨਾਲ ਕੱਟ ਲਿਆ।ਸਵੇਰੇ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਭਰਾ ਦੇ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਰੱਖੜੀ ਬੰਨਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਸ਼ੂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਚੇਨ ਸਮੇਤ ਉਸ ਵਲੋਂ ਦਿੱਤੇ ਪੰਜ ਸੌ ਰੁਪਏ ਦਿਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੇ।ਭਰਜਾਈ ਦਾ ਵੀਰ ਦੁਪਿਹਰੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ,ਮੈ ਫਿਰ ਲੁਕ ਛੁਪ ਕੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਣੇ ਬਿੰਨਾਂ ਹੀ ਸੁਣਦੀ ਰਹੀ।ਭਾਬੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਲਈ ਕੱਪੜੇ ਹੀ ਨਹੀ ਦਿੱਤੇ ਦੇ ਬਦਲੇ ਦੋ ਹਜਾਰ ਰੁਪਏ ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਦਿੱਤੀ ਚੇਨ ਵੀ ਦਿੱਤੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ,‘ਇਹ ਪੰਜ ਹਜਾਰ ਮਾਂ ਦੀ ਮਿਕਸੀ ਲਈ ਲੈ ਜਾਓ ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਸੁਮਿਤ ਦੇ।ਮੈ ਇਹ ਚੇਨ ਆਪਣੀ ਛੋਟੀ ਭੈਣ ਲਈ ਭੇਜ ਰਹੀ ਹਾਂ,ਪਰ ਹਾਂ,ਇਸ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਸੁਨਿਆਰੇ ਕੋਲੋ ਚੈਕ ਕਰਵਾ ਲਓ।ਕਿਤੇ ਅਜਿਹਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਕਿ ਚਾਂਦੀ ‘ਤੇ ਸੋਨੇ ਦੀ ਪਾਲਿਸ ਹੋਵੇ।
ਵੀਰ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ ਤੇ ਬੋਲਿਆ,‘ਏ ਸਾਵੀ ਸੁਣੇਗੀ,ਹੌਲੀ ਬੋਲੋ।’

ਭਾਈ ਗੁਰਰਾਏ,ਸੁਣੋ,ਕੀ ਮੈ ਡਰਦਾ ਹਾਂ?ਮੈ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਹ ਸੁਣੇ ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਕਦੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਨਾ ਆਵੇ।

ਭੈਣ ਦਾ ਭਰਾ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਰਿਹਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਨਹੀ ਰੋਕਿਆ।ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਖੁਦ ਭਰਾ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਬੰਦ ਕਰ ਲਏ।ਭਰਾ ਅੱਗੇ ਵੱਧਦਾ ਰਿਹਾ,ਮੈਂ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ।ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ।ਪਤੀ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੇ ਕਦੇ ਇਹ ਨਹੀ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਅਸੀ ਮਾਮੇ ਦੇ ਘਰ ਕਿਊਂ ਜਾਂਦੈ ਭਾਂਵੇ ਇਕ ਰਾਤ ਦੀ ਦੂਰੀ ਹੈ।ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਪੂਰਾ ਬਚਪਨ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਪੱਚੀ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਕੈਦ ਕਰ ਲਿਆ।ਮੇਰੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਅਤੇ ਯਾਦਾਂ ਉਥੇ ਹੀ ਰੁੱਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ।ਅੱਜ ਪੁੱਤ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਲਾਲਚੀ ਤੇ ਗਾਲਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਮੇਰੇ ਸਾਲਾਂ ਪੁਰਾਣੇ ਜ਼ਖਮ ਤਾਜ਼ੇ ਹੋ ਗਏ।

ਮੈਨੂੰ ਰੋਦਾਂ ਦੇਖ ਕੇ ਈਸ਼ੂ ਸ਼ਾਂਤ ਕਰਨ ਆਇਆ।ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ,‘ਆਪ ਭੀ ਨਾ ਮਾਂ ਮੈ ਫ਼ਲਕ ਕੇ ਕਹਾਂ ਇਨ ਕੋ ਕਭੀ ਰੁਲਾਨਾ ਨਹੀ।ਰੱਖੜੀ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਇਕ ਵਾਰ ਆਉਦੀ ਹੈ।ਮੈਂ ਮਾਮੇ ਵਾਂਗ ਹੰਕਾਰੀ ਨਹੀ ਹਾਂ ਫਲਕ ਮਾਮੀ ਵਰਗਾ ਮਤਲਬੀ ਨਹੀ ਹਾਂ।ਮੇਰੇ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕੋਈ ਨਹੀ ਆ ਸਕਦਾ,ਇਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਤੁਸੀ ਵੀ ਨਹੀ।’ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਈਸ਼ਾਨ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਮੰਗੇਤਰ ਫਲਕ ਲਈ ਮੇਰੀ ਛਾਤੀ ਮਾਣ ਨਾਲ ਫੁੱਲ ਗਈ।ਕਈ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਰੱਖੜੀ ਲੈ ਕੇ ਸੀਨੇ ਦੀਆਂ ਗੰਢਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਖੁੱਲ੍ਹ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।

ਮੂਲ ਲੇਖਿਕ:-ਡਾ, ਸੰਗੀਤਾ ਝਾਅ
ਅਨੁਵਾਦL:-ਅਮਰਜੀਤ ਚੰਦਰ 9417600014

‘ਸਮਾਜਵੀਕਲੀ’ ਐਪ ਡਾਊਨਲੋਡ ਕਰਨ ਲਈ ਹੇਠ ਦਿਤਾ ਲਿੰਕ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ
https://play.google.com/store/apps/details?id=in.yourhost.samajweekly