(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)
ਬਾਬਾ ਸਾਹਿਬ ਡਾ. ਅੰਬੇਡਕਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੰਜਾਬ ਚੋਣ ਦੌਰੇ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਜਲੰਧਰ ਤੋਂ ਕੀਤੀ ਅਤੇ 27 ਅਕਤੂਬਰ, 1951 ਨੂੰ ਇਥੇ ਲੱਖਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਇਕੱਠ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਕੀਤਾ ਸੀ । ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ ਦੇ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਕੱਟਣ ਦਾ ਦਰਦ ਸੀ ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ । ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋਂ ਉੱਚ ਸਿੱਖਿਆ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਏ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸੁਤੰਤਰ ਵਜੋਂ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਏ। ਬਾਬਾ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਾਸ਼ਣ ਵਿਚ ਕਿਹਾ,
“ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਡਾਕਟਰ ਆਫ਼ ਫਿਲਾਸਫੀ ਦੀ ਡਿਗਰੀ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇੰਗਲੈਂਡ ਤੋਂ ਆਇਆ ਸੀ, ਤਾਂ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਅਜਿਹੀਆਂ ਯੋਗਤਾਵਾਂ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬੰਬੇ ਪਹੁੰਚਿਆ ਅਤੇ ਮੁਹੱਲੈ ਵਿੱਚ ਸੈਟਲ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿੱਥੋਂ ਮੈਂ ਗਿਆ ਸੀ, ਬੰਬੇ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਲੱਭ ਲਿਆ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਕਿੱਥੇ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਹਾਂ – ਇਹ ਇਕ ਲੋਕਪ੍ਰਿਯ ਜਗ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ – ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਆਰਥਿਕਤਾ ਦੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਮੈਂਨੂੰ ਪਹੁੰਚ ਕੀਤੀ . ਮੈਂ ਇਸ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ. ਜੇ ਮੈਂ ਉਹ ਨੌਕਰੀ ਸਵੀਕਾਰ ਲਈ ਹੁੰਦੀ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਆਫ਼ ਪਬਲਿਕ ਇੰਸਟਰੱਕਸ਼ਨਜ਼ ਹੁੰਦਾ. ਮੈਨੂੰ ਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਤਿੰਨ ਜਾਂ ਚਾਰ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਮਿਲਨੇ ਸਨ. ਮੈਂ ਇਸ ਅਹੁਦੇ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਪ੍ਰਤੀ ਬਹੁਤ ਭਾਵਨਾ ਸੀ ਜੋ ਮੈਂ ਉਸ ਸਰਕਾਰੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਰਹਿ ਕੇ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ. ਇਕ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰ, ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋ, ਆਪਣੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਸੇਵਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸਰਕਾਰ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਚੱਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਨੀਤੀ ‘ਤੇ ਚੱਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ. ਦੋ-ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਕੁਝ ਪੈਸਾ ਕਮਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਫਿਰ ਤੋਂ ਹੋਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਲਈ ਇੰਗਲੈਂਡ ਚਲਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਬੈਰਿਸਟਰ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਵਾਪਸ ਆਇਆ. ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬੰਬੇ ਵਾਪਸ ਪਰਤਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਮੁੰਬਈ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਦੁਬਾਰਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਜੱਜ ਦਾ ਅਹੁਦਾ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ 2000 / – ਰੁਪਏ ਪ੍ਰਤੀ ਮਹੀਨਾ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ. ਅਤੇ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਹਾਈ ਕੋਰਟ ਦਾ ਜੱਜ ਬਣਾਂਗਾ. ਪਰ ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ. ਮੇਰੀ ਆਮਦਨੀ ਹਾਲਾਂਕਿ, ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੂਜੇ ਸਰੋਤਾਂ ਤੋਂ ਸਿਰਫ 200 / – ਰੁਪਏ ਸੀ. 1942 ਵਿਚ, ਮੈਨੂੰ ਦੋ ਪ੍ਰਸ਼ਨਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪਿਆ. ਇਕ ਹਾਈ ਕੋਰਟ ਦੇ ਜੱਜ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਨਿਭਾਉਣੀ ਸੀ ਅਤੇ ਦੂਜੀ ਵਾਈਸਰਾਏ ਦੀ ਕਾਰਜਕਾਰੀ ਸਭਾ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਵਜੋਂ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਾ ਸੀ। ਜੇ ਮੈਂ ਹਾਈ ਕੋਰਟ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ 5000 / – ਰੁਪਏ ਪ੍ਰਤੀ ਮਹੀਨਾ ਤਨਖਾਹ ਵਜੋਂ ਅਤੇ 1000 / – ਰੁਪਏ ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪੈਨਸ਼ਨ ਵਜੋਂ ਮਿਲਦੇ ਪਰ ਮੈਂ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ. ਮੈਂ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ. ਮੈਂ ਅਛੂਤ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਲਈ ਮਰਾਂਗਾ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਕਾਰਨ ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਰਵਉਚ ਹੈ. ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਪਾਰਟੀ ਜਾਂ ਬਾਡੀ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਮੈਂ ਕਾਂਗਰਸ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਵੇਲੇ ਸੁਤੰਤਰ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਸੱਚਾ ਰਿਹਾ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਕਾਂਗਰਸ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਕੈਬਨਿਟ ਮੰਤਰੀ ਮੰਡਲ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਿਆ ਸੀ. ਆਲੋਚਕਾਂ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਡਾ: ਅੰਬੇਡਕਰ ਕਾਂਗਰਸ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਅਨੁਸੂਚਿਤ ਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਨੁਸੂਚਿਤ ਜਾਤੀ ਫੈਡਰੇਸ਼ਨ ਵਿਚ ਕਿਉਂ ਬਣੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਲਖਨਊ ਵਿਖੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਪੱਥਰ ਦੋ ਵੱਖਰੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹ ਕਦੇ ਵੀ ਇਕੱਠੇ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ. ਪੱਥਰ ਪੱਥਰ ਰਹੇਗਾ ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਧਰਤੀ ਰਹੇਗੀ. ਮੈਂ ਇਕ ਚੱਟਾਨ (ਪੱਥਰ) ਵਰਗਾ ਹਾਂ ਜੋ ਪਿਘਲਦਾ ਨਹੀਂ ਪਰ ਨਦੀਆਂ ਦਾ ਚੱਕਰ ਬਦਲਦਾ ਹੈ. ਜਿੱਥੇ ਵੀ, ਮੈਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਜੋ ਵੀ ਕੰਪਨੀ ਵਿਚ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਲੱਭ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਵੱਖਰੀ ਪਛਾਣ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਗੁਆਵਾਂਗਾ. ਜੇ ਕੋਈ ਮੇਰੇ ਸਹਿਕਾਰਤਾ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਇਕ ਉਚਿਤ ਉਦੇਸ਼ ਲਈ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਦੇਵਾਂਗਾ. ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ, ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ-ਭੂਮੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਚਾਰ ਸਾਲਾਂ ਲਈ ਕਾਂਗਰਸ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਸਹਿਯੋਗ ਕਰਦਾ ਹਾਂ. ਪਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰੇ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ, ਕਾਂਗਰਸ ਦੇ ਸੰਗਠਨ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ. ਮੈਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਅਤੇ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਾਂਗਾ ਜੋ ਮਿੱਠੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਵਾਲੇ ਹਨ ਪਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨੀਅਤ ਅਤੇ ਕਾਰਜ ਸਾਡੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਨਹੀਂ ਹਨ.”
ਬਾਬਾ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇਕ ਸ਼ਕਤੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਹੈ ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਸ਼ਕਤੀ। ਇਹ ਸ਼ਕਤੀ ਸਾਨੂੰ ਜਿੱਤਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ. ਇਸ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ ਲੈਸ, ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ. ਬਾਬਾ ਸਾਹਿਬ ਡਾ. ਅੰਬੇਡਕਰ ਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਨੂੰ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਜਿਥੇ ਉਸਨੇ ਲੱਖਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਭਾਸ਼ਣ ਦਿੱਤਾ, ਉੱਘੇ ਲੇਖਕ, ਚਿੰਤਕ ਅਤੇ ਭੀਮ ਪੱਤਰਿਕਾ ਦੇ ਸੰਪਾਦਕ, ਸ੍ਰੀ ਲਾਹੌਰੀ ਰਾਮ ਬਾਲੀ ਅਤੇ ਸ੍ਰੀ ਕਰਮ ਚੰਦ ਬਾਠ ਨੇ ਉਸ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾ ਟੁਕੜਾ, ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਇਕ-ਇਕ ਰੁਪਿਆ ਇਕੱਠਾ ਕਰਕੇ, ਅੰਬੇਡਕਰ ਭਵਨ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ, 1963 ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਖਰੀਦਿਆ।
ਤਦ ਸ਼੍ਰੀ ਬਾਲੀ ਜੀ ਨੇ ਇਸ ਜਾਇਦਾਦ ਦੀ ਸੰਭਾਲ ਲਈ 1972 ਵਿੱਚ ‘ਅੰਬੇਡਕਰ ਭਵਨ ਟਰੱਸਟ’ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਇੱਕ ਟਰੱਸਟ ਬਣਾਇਆ। ਇਸ ਸਮੇਂ ਅੰਬੇਡਕਰ ਭਵਨ ਦੇ ਟਰੱਸਟੀਆਂ ਦੇ ਬੋਰਡ ਵਿੱਚ ਡਾ: ਰਾਮ ਲਾਲ ਜੱਸੀ – ਕਾਰਜਕਾਰੀ ਚੇਅਰਮੈਨ, ਡਾ: ਜੀਸੀ ਕੌਲ – ਜਨਰਲ ਸੱਕਤਰ, ਬਲਦੇਵ ਰਾਜ ਭਾਰਦਵਾਜ – ਵਿੱਤ ਸਕੱਤਰ, ਐਲ ਆਰ ਬਾਲੀ (ਸੰਸਥਾਪਕ ਟਰੱਸਟੀ) ਅਤੇ ਕੇਸੀ ਸੁਲੇਖ, ਡਾ: ਸੁਰਿੰਦਰ ਅਜਨਾਤ, ਆਰਪੀਐਸ ਪਵਾਰ ਆਈ.ਏ.ਐੱਸ. (ਰਿਟਾ.), ਚੌਧਰੀ ਨਸੀਬ ਚੰਦ ਐਚ.ਏ.ਐੱਸ. (ਰਿਟਾ.), ਸੋਹਣ ਲਾਲ ਡੀ.ਪੀ.ਆਈ – ਕਾਲਜ (ਰਿਟਾ.), ਡਾ ਰਾਹੁਲ ਅਤੇ ਡਾ ਟੀ.ਐਲ. ਸਾਗਰ ਨੂੰ ਮੌਜੂਦਾ ਟਰੱਸਟੀ ਹਨ।
ਮੁੱਢ ਤੋਂ ਹੀ ਅੰਬੇਡਕਰ ਭਵਨ, ਬਾਬਾ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦੇ ਪ੍ਰਸਾਰ ਲਈ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅੰਬੇਡਕਰ ਭਵਨ ਵਿਚ ਮੀਟਿੰਗਾਂ, ਸੈਮੀਨਾਰਾਂ ਅਤੇ ਮਿਸ਼ਨਰੀ ਵਿਚਾਰ-ਵਟਾਂਦਰੇ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. “ਸੇਵਾ-ਪੀਟੀਯੂ” ਸੰਸਥਾ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ, ਨੌਜਵਾਨ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਲੜਕੇ ਅਤੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਬੈਂਕਾਂ, ਬੀਮਾ ਕੰਪਨੀਆਂ, ਰੇਲਵੇ, ਐਸਐਸਬੀ, ਸੇਵਾ ਚੋਣ ਕਮਿਸ਼ਨ ਆਦਿ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀਆਂ ਲਈ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਾਲੀਆਂ ਪ੍ਰੀਖਿਆਵਾਂ ਲਈ ਮੁਫਤ ਕੋਚਿੰਗ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ “ਸਪੀਡ” ਸੰਸਥਾ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕੰਪਿਊਟਰ ਅਤੇ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਕੋਰਸ ਵੀ ਕਰਵਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ . ਅੰਬੇਡਕਰ ਭਵਨ ਵਿਚ ਇਕ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀ ਵੀ ਹੈ ਜਿਥੇ ਭਾਰਤੀ ਅਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਵਿਦਵਾਨ ਖੋਜ ਕਾਰਜ ਕਰਦੇ ਹਨ. ਇਮਾਰਤ ਵਿਚ ਇੱਕ ਕਮਿਊਨਟੀ ਹਾਲ ਹੈ ਜੋ ਸਮਾਜਿਕ ਅਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਕਾਰਜਾਂ ਲਈ ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਕਿਰਾਏ ਤੇ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ.
ਇਮਾਰਤ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ, ਅੰਬੇਡਕਰਵਾਦੀ, ਬੋਧੀਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਸਹਿਯੋਗੀਆਂ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗ ਨਾਲ, ਸਾਲ 2015 ਵਿਚ ਤਥਾਗਤ ਗੌਤਮ ਬੁੱਧ ਦਾ ਬੁੱਤ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਖੇਤਰ ਵਿਚ ਖਿੱਚ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਸ੍ਰੀ ਬਾਲੀ ਨੇ ਅੰਬੇਡਕਰ ਮਿਸ਼ਨ ਸੁਸਾਇਟੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਵੀ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਮਿਸ਼ਨ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਲਈ ਅੰਬੇਡਕਰ ਭਵਨ ਤੋਂ 1970ਵਿਆਂ ਤੋਂ ਨਿਰੰਤਰ ਜਾਰੀ ਹਨ। ਅੰਬੇਡਕਰ ਮਿਸ਼ਨ ਸੁਸਾਇਟੀ ਨੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਅੰਬੇਡਕਰਵਾਦੀ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਹਨ। ਜਦੋਂ 30 ਸਤੰਬਰ, 1956 ਨੂੰ ਬਾਬਾ ਸਾਹਿਬ ਡਾ: ਅੰਬੇਡਕਰ ਗੰਭੀਰ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਬਿਮਾਰ ਸਨ, ਸ਼੍ਰੀ ਐਲ ਆਰ ਬਾਲੀ ਨੇ ਉਹਨਾਂ (ਬਾਬਾ ਸਾਹਿਬ) ਨਾਲ ਅੰਬੇਡਕਰ ਮਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਉਮਰ ਫੈਲਾਉਣ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ। 6 ਦਸੰਬਰ, 1956 ਨੂੰ ਬਾਬਾ ਸਾਹਿਬ ਡਾ: ਅੰਬੇਡਕਰ ਦੇ ਮਹਾਂ-ਪ੍ਰੀਨਿਰਵਾਣ ਦੇ ਦਿਨ ਸ਼੍ਰੀ ਐਲ ਆਰ ਬਾਲੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪੱਕੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਤੋਂ ਅਸਤੀਫਾ ਦੇ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਅੰਬੇਡਕਰ ਮਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਸਮਰਪਿਤ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਬਾਲੀ ਜੀ ਨੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ, ਅੱਜ ਵੀ 90 ਪਲੱਸ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਸ਼੍ਰੀ ਐਲ ਆਰ ਬਾਲੀ , ਅੰਬੇਡਕਰ ਭਵਨ, ਜਲੰਧਰ ਤੋਂ ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਅੰਬੇਡਕਰ ਮਿਸ਼ਨ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ।
ਬਲਦੇਵ ਰਾਜ ਭਾਰਦਵਾਜ ਵਿੱਤ ਸਕੱਤਰ,
ਅੰਬੇਡਕਰ ਭਵਨ ਟਰੱਸਟ (ਰਜਿਸਟਰਡ), ਜਲੰਧਰ.
ਮੋਬਾਈਲ: 98157 01023
