(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)
ਕਦੇ ਕਦੇ ਡਰ ਲਗਦੇ ਮੈਨੂੰ,
ਮੇਰੇ ਹੀ ਪ੍ਰਛਾਵੇਂ ਤੋਂ!
ਮੇਰੇ ਹੀ ਸਰੀਰ ‘ਚ ਆਖਿਰ ਚੰਮ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਹੀ ਐ ,
ਪਰ ਪਸੀਨੇ ਵਾਲੀ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋ ਬਦਲ ਗਈ ।
ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲੀਆਂ ਨੋਚ ਦੇਣਗੀਆਂ ਡਰ ਲੱਗਦੈ!
ਜੋ ਕੋਹਾਂ ਦੂਰ ਬੈਠੀ ਨੂੰ ਕੰਬਣੀ ਛੁਡਾ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ।
ਠਰ ਜਾਂਦੇੈ ਸਰੀਰ ਕਿਸੇ ਮੁਰਦੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ,
ਠਰ ਜਾਂਦੇੈ ਸਰੀਰ ਕਿਸੇ ਮੁਰਦੇ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ,
ਸੋਚਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਚੇਤੇ ਕਰਨਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖਤਰਨਾਕ ਹੋਵੇਗਾ।
ਕਦੇ ਕਦੇ ਸੋਚਦੀਆਂ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾ ਦਿਆਂ !
ਜੋ ਗਾਫ਼ਿਲ ਰਿਹਾ ਹੁਣ ਤੱਕ ਮੇਰਿਆਂ ਦਰਦਾਂ ਤੋਂ ,
ਪਰ ਅੰਦਰ ਤੀਕ ਕੰਬ ਜਾਨੀ ਆਂ ।ਕਿਤੇ ਜਗ੍ਹਾ ਮੇਰੀ ਓਹ ਲੈ ਕੇ ਖੁਦਕੁਸ਼ੀ ਹੀ ਨਾ ਕਰ ਲਵੇ ਅਤਫ਼।
ਗੁਰਵੀਰ ਅਤਫ਼
