ਸਾਉਣ ਮਹੀਨਾ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹੀ ਖ਼ਾਸ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਨਵ – ਵਿਆਹੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਨੌਖੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪੇਕੇ – ਘਰ ਦੀ ਯਾਦ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵੱਖਰਾ ਚਾਅ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪੇਕੇ – ਘਰੋਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਕੋਈ ਸੰਧਾਰਾ ਲੈ ਕੇ ਜ਼ਰੂਰ ਆਵੇਗਾ। ਸੰਧਾਰਾ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਦੇਸੀ ਘਿਓ , ਦੁੱਧ ਅਤੇ ਆਟੇ ਦੇ ਬਣੇ ਬਿਸਕੁਟਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਭਾਵੇਂ ਸਹੁਰੇ – ਘਰ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣ – ਪੀਣ , ਪਹਿਨਣ ਆਦਿ ਲਈ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੋਵੇ , ਪਰ ਮਾਪਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਸਾਉਣ ਮਹੀਨੇ ਸਹੁਰੇ – ਘਰ ਸੰਧਾਰੇ ਵਿੱਚ ਬਿਸਕੁਟਾਂ ਵਾਲਾ ਪੀਪਾ ਅਤੇ ਪਹਿਨਣ ਲਈ ਮਿਲੇ ਸੂਟ ਦਾ ਅਨੰਦ ਧੀਆਂ ਲਈ ਵੱਖਰਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਮਾਪੇ ਵੀ ਸਾਉਣ ਚੜ੍ਹਦੇ ਹੀ ਬਿਸਕੁਟ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਰੱਖਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਸੰਧਾਰੇ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੋ ਸਹੁਰੇ – ਘਰ ਬੈਠੀ ਧੀ ਨੂੰ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਯਾਦ ਕਰਵਾ ਜਾਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਮਾਪਿਆਂ ਦੇ ਵੱਲੋਂ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਸੰਧਾਰਾ ਲੈ ਕੇ ਸਹੁਰੇ – ਘਰ ਵਸੀ ਧੀ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚਦਾ ਤਾਂ ਧੀ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕੋਈ ਟਿਕਾਣਾ ਨਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਜਦੋਂ ਸਾਵਣ ਮਹੀਨੇ ਨਵ – ਵਿਆਹੀ ਜਾਂ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਮੁਟਿਆਰ ਦਾ ਸੰਧਾਰਾ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਂਢ – ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਜ਼ਰੂਰ ਵੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਆਪਸੀ ਮਿਲਵਰਤਨ , ਏਕਤਾ , ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੀ ਸੋਝੀ ਤੇ ਪ੍ਰਗਟਾਓ , ਭਾਈਚਾਰਕ ਪਿਆਰ ਤੇ ਸਾਂਝ ਵੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਸਾਉਣ ਮਹੀਨੇ ਅਤੇ ਸੰਧਾਰੇ ਨਾਲ ਅਨੇਕਾਂ ਬੋਲੀਆਂ , ਗੀਤ ਤੇ ਨੋਕ – ਝੋਕ ਵੀ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਪੇਕਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਸੰਧਾਰਾ ਨਾ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਸੱਸ ਮਿਹਣੇ ਮਾਰਦੀ ਆਖਦੀ :-
