ਏਹੁ ਹਮਾਰਾ ਜੀਵਣਾ ਹੈ -523

                ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲ ਤਾਂ ਗੁਰਮੇਲ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੀ ਸਿਹਤ ਠੀਕ ਸੀ , ਇਸ ਕਰਕੇ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੈਣ ਦੋਵੇਂ ਸਾਇਕਲ ਤੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ। ਅੱਠ ਸੌ ਰੁਪਏ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਦੀ ਦਵਾਈ ਬੂਟੀ ਦਾ ਖਰਚਾ ਨਿਕਲ਼ ਜਾਂਦਾ। ਫੇਰ ਬਾਪੂ ਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਘਟਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਚੈੱਕ ਕਰਵਾਉਣ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਮੋਤੀਆ ਉਤਰ ਆਇਆ ਸੀ। ਗੁਰਮੇਲ ਦੀ ਬੀਬੀ ਵੀ ਗੋਡਿਆਂ ਦੇ ਦੁਖਣ ਕਰਕੇ ਤੁਰਨ ਫਿਰਨ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਤਕੜੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਜਿਸ ਦਿਨ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੈਣ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਗੁਰਮੇਲ ਨੂੰ ਛੁੱਟੀ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ। ਬੈਂਕ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਬੁਢਾਪਾ ਪੈਨਸ਼ਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਗੁਰਮੇਲ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਪਿਓ ਨੂੰ ਸਕੂਟਰ ਤੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਬੈਂਕ ਛੱਡ ਆਉਣਾ ਤੇ ਫਿਰ ਬੀਬੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣਾ। ਗੁਰਮੇਲ ਨੇ ਹੱਸਦਿਆਂ ਘਰੇ ਗੱਲ ਕਰਨੀ,” ਜਦ ਮੈਂ ਬੈਂਕ ਬੀਬੀ ਤੇ ਭਾਪਾ ਜੀ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾਂ…… ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਆਏਂ ਲੱਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਮਰਨੇ ਤੇ ਗਿਆ ਹੋਵਾਂ……. ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ ਚਿੱਟੀਆਂ ਚੁੰਨੀਆਂ ਵਾਲ਼ੀਆਂ ਬੁੱਢੀਆਂ ਤੇ ਚਿੱਟੇ ਕੁੜਤੇ ਪਜਾਮੇ ਵਿੱਚ ਬੁੱਢੇ ਬੈਂਕ ਮੂਹਰੇ ਬੈਠੇ……. ਆਏਂ ਲੱਗਦੇ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਮਕਾਣ ਆਈ ਹੋਵੇ।” ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਹੱਸ ਪੈਣਾ।

              ਜਿਸ ਦਿਨ ਗੁਰਮੇਲ ਦੇ ਮਾਂ ਪਿਓ ਨੂੰ ਪੈਨਸ਼ਨ ਮਿਲਣੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ,ਉਸ ਦਾ ਉਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਫੁੱਟ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਨਾਲ਼ੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਬੁੱਢੇ ਬੀਮਾਰ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਖੱਜਲ ਖੁਆਰੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਬੈਠ ਕੇ ਵੀ ਵਾਰੀ ਨਾ ਆਉਣੀ ਤਾਂ ਬੈਂਕ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਤਾਲਾ ਲਮਕਾ ਕੇ ਆਖ ਦੇਣਾ ਕਿ ਜਿਹੜੇ ਬਚ ਗਏ ਅਗਲੇ ਵੀਰਵਾਰ ਆਇਓ।ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੱਠ ਸੌ ਰੁਪਏ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੈਣ ਖਾਤਰ ਗੁਰਮੇਲ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪੰਜ ਪੰਜ ਸੌ ਦੀਆਂ ਦੋ ਦਿਹਾੜੀਆਂ ਦੇ ਪੈਸੇ ਕਟਵਾਉਣੇ ਪੈਂਦੇ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਦੋ ਧੀਆਂ ਵੀ ਵਿਆਹੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ। ਘਰ ਦਾ ਖਰਚਾ ਵੀ ਵਧੀਆ ਚੱਲੀ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਅੱਕੇ ਹੋਏ ਨੇ ਉਸ ਬੈਂਕ ਵਾਲ਼ੀ ਕੁੜੀ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਆਖਿਆ,”ਭਾਈ ਬੀਬਾ……ਜਿਹੜੀ ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਬੀਬੀ ਤੇ ਭਾਪਾ ਜੀ ਨੂੰ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲਵਾਈ ਸੀ …… ਉਹ ਕੱਟ ਦੇ….. ਅਸੀਂ ਨੀ ਹੁਣ ਲੈਣੀ।” ਪਰ ਬੈਂਕ ਵਾਲ਼ੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ,” ਅੰਕਲ ਜੀ,ਜੇ ਚਾਰ ਪੈਸੇ ਘਰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਲਾਹੇ ਦੇ ਹੀ ਹਨ…..ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਕਿਵੇਂ ਕਟਵਾ ਦੇਵਾਂ ਓਹਨਾ ਦੀ ਪੈਨਸ਼ਨ?…… ਉਸ ਲਈ ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮੈਨੇਜਰ ਨੂੰ ਲਿਖ ਕੇ ਦੇਣਾ ਪਵੇਗਾ। ” ਗੁਰਮੇਲ ਨੇ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਜ਼ਬੂਰੀ ਦੱਸਦੇ ਹੋਏ ਉਸ ਤੋਂ ਹੀ ਅਰਜ਼ੀ ਲਿਖਵਾ ਕੇ ਮੈਨੇਜਰ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਤੇ ਕੁੜੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਦਾ ਦੋਸਤ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਗੁਰਮੇਲ ਦਾ ਪਹਿਲ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਹੁਣ ਗੁਰਮੇਲ ਇਸ ਪੈਨਸ਼ਨ ਵਾਲੇ ਝਮੇਲੇ ਤੋਂ ਸੁਰਖ਼ਰੂ ਹੋ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰ ਤੋਂ ਮਿਲ਼ਣ ਵਾਲੇ ਪੈਸਿਆਂ ਦੇ ਲਾਲਚ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਖੇਚਲ਼ ਘਟਾਉਣਾ ਉਸ ਦੀ ਅਕਲਮੰਦੀ ਸੀ। ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਸਮਝਦਾਰੀ ਵਰਤ ਕੇ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਸੁੱਖ ਸਹੂਲਤ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ ਹੀ ਅਸਲੀ ਏਹੁ ਹਮਾਰਾ ਜੀਵਣਾ ਹੈ।