ਅਖਬਾਰਾਂ ਦਾ ਸਿਹਤਮੰਦ ਜੀਵਨ ਸਮਾਜ ਦੇ ਰੋਗਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਦਾ ਹੈ!

(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)-ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਭਾਰਤ ਅਤੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਵਿੱਚ ਉਰਦੂ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਵੱਲੋਂ ਨਿਭਾਈ ਗਈ ਭੂਮਿਕਾ ਦੀ ਕੋਈ ਮਿਸਾਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ।ਗੁਲਾਮੀ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਕਲਮ ਦੇ ਦੀਵਿਆਂ ਨੇ ਲਿਖਤਾਂ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿੱਚ ਆਜ਼ਾਦੀ ਅਤੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦਾ ਰਾਹ ਪੱਧਰਾ ਕੀਤਾ। .ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਲੇਖਕਾਂ, ਕਵੀਆਂ ਅਤੇ ਲੇਖਕਾਂ ਨੇ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ ਕੀਤਾ।ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਬਿਨਾਂ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਬਣ ਗਏ ਅਤੇ ਕਲਮ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਦਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ।ਰੱਬ ਨੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਅਤੇ ਜਜ਼ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਲਈ ਅਹਿਲੁਲ ਕਲਾਮ ਕਬੀਲੇ ਦੀ ਸਿਰਜਣਾ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਖਾਸ ਮਨੁੱਖਤਾ।ਅੱਜਕਲ ਉਰਦੂ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਨੂੰ ਕਈ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬੇਰੋਕ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦੇ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਕਈ ਅਖਬਾਰਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਸੰਪਾਦਕ ਅਤੇ ਸਟਾਫ ਨੂੰ ਸ਼ਰਮਨਾਕ ਤਨਖ਼ਾਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਵੱਡੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਦਦ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੇਖਕਾਂ ਤੋਂ ਪੈਸੇ ਲੈਣੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਨਾਲ ਸੰਪਾਦਕਾਂ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਘਟਣਗੀਆਂ, ਪਰ ਸੰਪਾਦਕ ਲਿਖਤ ਦੀ ਗੁਣਵੱਤਾ ਦੀ ਬਜਾਏ ਪਾਠਕਾਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਜਨਤਾ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਨੂੰ ਕੁਚਲ ਕੇ, ਭਾਰਹੀਣ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭਾਵਹੀਣ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪੈਸਾ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿਚ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਬੇਲੋੜੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ‘ਤੇ ਲਿਖਤਾਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਪਾਠਕ ਬੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਅਕਾਦਮਿਕ ਸਾਹਿਤਕ ਬੌਧਿਕ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਲਾਹੇਵੰਦ ਨਤੀਜਿਆਂ ਤੋਂ ਵਾਂਝੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਜੋ ਕਿ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੀ ਵਿਕਰੀ ਘਟਣ ਦਾ ਮੁੱਖ ਕਾਰਨ ਹੈ।ਜਦਕਿ ਉਰਦੂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਲੇਖਕ ਭੇਜਦੇ ਹਨ। ਸੰਸਥਾ ਨੂੰ ਮੁਫਤ ਲੇਖ। ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਖਬਰਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਅੱਜ ਹਰ ਕਰਮਚਾਰੀ ਕੋਲ ਸੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਇੱਕ ਮੋਬਾਈਲ ਫੋਨ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਦਾ ਅਖਬਾਰ ਹੈ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਜੇਕਰ ਅਧਿਕਾਰਤ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਸੰਸਥਾ ਦੀ ਵੈੱਬਸਾਈਟ ‘ਤੇ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਅਖਬਾਰਾਂ, ਫਿਰ ਅਖਬਾਰਾਂ ਦੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਵਧਣਗੀਆਂ।ਕਿੰਨੇ ਵੱਡੇ ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੇ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਨੂੰ ਘਟਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।ਤੇ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਉਹ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਖਤਮ ਕਰ ਦੇਣਗੇ, ਜੋ ਉਰਦੂ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਲਈ ਹਾਨੀਕਾਰਕ ਸਾਬਤ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ।ਕਈ ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੇ ਆਪਣੀ ਰੁਚੀ ਇਸ ਤੋਂ ਮੋੜ ਲਈ ਹੈ। ਪ੍ਰਿੰਟ ਮੀਡੀਆ ਤੋਂ ਇਲੈਕਟ੍ਰਾਨਿਕ ਮੀਡੀਆ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਮੁੱਖ ਸੰਪਾਦਕ ਨੂੰ ਪੁੱਛਦੇ ਹੋ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਆਮਦਨ ਦਾ ਕੀ ਮਾਪਦੰਡ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਹ ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਅਤੇ ਰਸਾਲਿਆਂ ਦੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਅਤੇ ਮੰਗ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਸਫਲ ਰਣਨੀਤੀ ਵੀ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਜਨਤਕ ਸਮਰਥਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਲਈ ਗੰਭੀਰ ਕਿਉਂ ਹੈ? ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵਪਾਰਕ ਅਦਾਰੇ ਵਜੋਂ ਸਥਾਪਿਤ ਕੀਤਾ ਜਿਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਸੀ।ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਗਿਰਾਵਟ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਆਈ ਤਾਂ ਗਿਰਾਵਟ ਅਖਬਾਰ ਵਿੱਚ ਵੀ ਆ ਗਈ।ਇਹੀ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਦਾ ਧਰਮ ਹੈ।ਕਿਧਰੇ ਪਰਦੇ ਪਿੱਛੇ। ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਜਾਂ ਦੇਸੀ-ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਸੰਗਠਨਾਂ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਪ੍ਰਤੱਖ ਅਤੇ ਲੁਕਵਾਂ ਏਜੰਡਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਦਾ ਮਕਸਦ ਸਥਿਤੀ ਦੀ ਸੱਚਾਈ ਅਤੇ ਤੱਥਾਂ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰਨਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਅਜਿਹੇ ਹਥਿਆਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ‘ਚ ਰੱਖਣਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਕਸਦਾਂ ਲਈ ਵਰਤਣਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ। ਸਥਿਤੀਆਂ ਅਤੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧਾਭਾਸ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲੋਕ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਨੂੰ ਝੂਠ ਦਾ ਇੱਕ ਹੋਰ ਰੂਪ ਮੰਨਦੇ ਹਨ, ਇਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਮਜਬੂਰੀਆਂ ਹਨ, ਜੋ ਪੱਤਰਕਾਰ ਜਾਂ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਹੈ। ਦੱਸਿਆ ਜਾਵੇ ਜਾਂ ਛੁਪਾਇਆ ਜਾਵੇ, ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਜਾਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਅਰਥਾਤ, ਸੱਚ ਦੀ ਬਜਾਏ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਲਿਖਣ ਕਾਰਨ, ਅਖਬਾਰਾਂ ਦੇ ਪਾਠਕਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਕਮੀ ਆਈ ਹੈ, ਜਿਸ ਦੀ ਦਿੱਖ ਦੀ ਘਾਟ ਹੈ। ਗਾਜ਼ੀ ਅਖਬਾਰ ਬੇਣੀ ਦੇ ਵਾਧੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਰਣਨੀਤੀ ਅਖਬਾਰ ਨੂੰ ਜੀਵਨ ਦੇਣ ਲਈ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਦਫਨ ਕਰਨ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ।ਸਮਾਜ ਦੇ ਬੌਧਿਕ ਸੁਧਾਰ ਅਤੇ ਵਿਕਾਸ ਵਿੱਚ ਜੋ ਭੂਮਿਕਾ ਅਸਲ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਨਿਭਾ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਹੈ। ,ਲੋਕ ਮਨ ਕੈਦੀ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਜਾਣਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦਾ ਸਾਹਿਤ ਪੜ੍ਹੋ। ਰਾਜਨੀਤੀ ਵਿੱਚ ਉਲਝੇ ਹੋਏ ਮਨ ਸਾਹਿਤ ਵੱਲ ਆ ਸਕਦੇ ਹਨ ਪਰ ਸਾਹਿਤ ਨੂੰ ਪ੍ਰਫੁੱਲਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨਸੂਬੇ ਸਮਝਦੇ ਹਨ ਕਿ ਰਾਜਨੀਤੀ ਵੱਲ ਜਾਣਾ ਕਲਮ ਦੀ ਮਰਿਆਦਾ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਰਾਜਨੀਤੀ ਬਾਰੇ ਲਿਖ ਵੀ ਲੈਣ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸੱਚ ਹਜ਼ਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ।ਇਹ ਇੱਕ ਚਾਲ ਹੈ।ਪੱਤਰਕਾਰਤਾ ਵਿੱਚ ਸ਼ਕਤੀਹੀਣ ਹੁੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਸਿਆਸਤ ਦੇ ਮੂਹਰੇ ਸਰਕਾਰੀ ਖਰੀਦ ਬਿੱਲਾਂ ‘ਤੇ ਚੱਲਣ ਵਾਲੀਆਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ਹੀ ਸੱਚ ਦਾ ਚੋਲਾ ਪਾ ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ।ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਮਾਲਕ ਮਾਲੀ ਘਾਟੇ ਕਾਰਨ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਤਨਖਾਹਾਂ ਅਤੇ ਲੋੜੀਂਦੇ ਖਰਚੇ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹਨ।ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਹਰ ਸ਼ੈਲੀ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨਾ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਕਾਰਨ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਹੁਣ ਕਈ ਥਾਈਂ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ, ਸਗੋਂ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਪੁਸਤਕ ਬਣ ਗਈ ਹੈ।ਇਹ ਉਹ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜੋ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਨੂੰ ਢਾਹ ਲਗਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਨਕਲੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਲਈ ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਕਲਾ ਹੈ ਜੋ ਉਸ ਲਈ ਲਾਹੇਵੰਦ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਕ ਦਾਗ ਜ਼ਰੂਰ ਦਿਖਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਦੀ ਤਲੀ ‘ਤੇ ਹੈ, ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਆਮ ਲੋਕ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦੇ ਹਨ।ਜਿਸ ਪਵਿਤਰਤਾ ਅਤੇ ਪਵਿਤਰਤਾ ਦੀ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਹੱਕਦਾਰ ਹੈ।ਕਈ ਵਾਰ ਅਜਿਹਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਛੋਟੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਵੱਡੇ ਅਹੁਦੇ ‘ਤੇ ਬਿਠਾਉਣ ਕਾਰਨ ਪੱਤਰਕਾਰ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਤਾਰੀਫ ਲਿਖਣਾ ਸਿੱਖਣ ਲਈ, ਇਸ ਲਈ ਲਿਖਣ ਦਾ ਮਾਸਟਰ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲਿਖਣ ਵਿੱਚ ਅੱਖ ਝਪਕਣਾ ਸਿੱਖੋ, ਹੁਣ ਇਹ ਅੱਖ ਝਪਕਣਾ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਸਮਝਣ ਲਈ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਕਬਰ ਇਲਾਹਾਬਾਦੀ ਦੀ ਇੱਕ ਘਟਨਾ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਕਿਸੇ ਅਜਿਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਜੋ ਨਾਂਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਕਿਹਾ ਸੀ, ਯਾਨੀ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਜਿਹਾ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢੀਆਂ ਸਨ। ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਮਤਲਬ ਕਿਹੜਾ ਕਾਨੂੰਨ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਇੱਕ ਸੱਚੇ ਪੱਤਰਕਾਰ ਨੂੰ ਕਿਸੇ ਅਹੁਦੇ ‘ਤੇ ਫਸਣ ਦੀ ਚਾਲ ਚੱਲਦੀ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ ਦੇ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਪੀਲੀ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਬਿਮਾਰੀ ਹੈ ਜੋ ਨਿਰਪੱਖ ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਨਾਲ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਕੇ ਇੱਕ ਪਾਸੜ ਰਾਏ ਥੋਪਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲੋਕ ਇਹ ਮੰਨਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਪੱਤਰਕਾਰ ਬਣਦੇ ਹੀ ਉਹ ਡਾ. ਸਰਕਾਰੀ ਅਦਾਰੇ ਵਿੱਚ ਰਿਸ਼ਵਤਖੋਰੀ ਅਤੇ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਸਹਾਇਕ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਸਮਝਾਇਆ ਜਾਵੇ ਕਿ ਇੱਕ ਅਸਲੀ ਪੱਤਰਕਾਰ ਜ਼ਮੀਰ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਭਗਤੀ ਦਾ ਗੱਦਾਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਉਹ ਅਜਿਹੇ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਫਕੀਰਾਂ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਗੁੰਮਨਾਮ ਹੋ ਕੇ ਅਜਿਹੇ ਕਸ਼ਟ ਝੱਲ ਰਹੇ ਹਨ ਜੋ ਸੰਤਾਂ ਅਤੇ ਗਰੀਬ ਦਰਵੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਝੱਲਣੇ ਪੈ ਰਹੇ ਹਨ, ਪੱਤਰਕਾਰੀ ਹੀ ਹੈ। ਸਮਾਜ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬ ਹੈ।ਪਰ ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ ਸਾਡੇ 80% ਤੋਂ ਵੱਧ ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਸਵਾਰਥੀ ਸਿਆਸਤ ਹੈ ਅਤੇ 10% ਕਾਲਮ ਵੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਬਾਰੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਲੋਕ-ਮਨ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ‘ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਸਮੱਗਰੀ ਆਟੇ ਵਿੱਚ ਲੂਣ ਵਾਂਗ ਹੈ। ਸਿੱਖਿਆ ਅਤੇ ਸਿਖਲਾਈ ਸਿਹਤ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਵਿੱਚ ਸਹਾਈ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਜਾਗਰੂਕਤਾ ਵਰਗੇ ਕਈ ਲਾਭਾਂ ਬਾਰੇ ਹੋਰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਛੋਟੀਆਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਸਲਾਮ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਆਪਣੇ ਪੰਨੇ ਆਮ ਲੇਖਕਾਂ ਲਈ ਹਰ ਸਮੇਂ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।ਜੋ ਕੁਝ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੈ ਉਹ ਕੀਮਤੀ ਵੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲੋੜ ਵੀ। ਲਿਖਤਾਂ ਦੀ ਗੁਣਵੱਤਾ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦਿਆਂ ਨਵੇਂ ਲੇਖਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।ਅਖਬਾਰ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਨ ਜਾਂ ਇਸ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਗੁਆਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਇਸ ਦੀ ਵਿਕਰੀ ਵਧਾਉਣ ਲਈ ਰਣਨੀਤੀ ਬਣਾਉਣੀ ਅਜੋਕੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਲੋੜ ਹੈ।