(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)- ਕਮਲ (ਆਪਣੇ ਮੰਗੇਤਰ ਰੋਹਿਤ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ) “ਕੁਦਰਤ ਦੀਆਂ ਖੂਬਸੂਰਤ ਵਾਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰੀ-ਵੈਡਿੰਗ ਸ਼ੂਟ ਲਈ ਆਉਣਾ ਸੱਚਮੁੱਚ ਰੋਮਾਂਚਕ ਹੈ।”
ਰੋਹਿਤ (ਕਮਲ ਨੂੰ) “ਸੱਚਮੁੱਚ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੰਨੀ ਨੇੜਤਾ ਤੋਂ ਦੇਖਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਅਦਭੁਤ ਅਤੇ ਵਿਲੱਖਣ ਹੈ। ਕੁਦਰਤ, ਪਹਾੜਾਂ ਅਤੇ ਡਿੱਗਦੇ ਝਰਨੇ ਤੁਹਾਡੀ ਵਿਲੱਖਣ ਸੁੰਦਰਤਾ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਕਰਦੇ ਹਨ।”
ਉਦੋਂ ਹੀ ਰੋਹਿਤ ਦੀ ਮਾਂ ਦਾ ਫੋਨ ਵੱਜਣ ਲੱਗਾ ਰੋਹਿਤ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲਿਆ, “ਯਾਰ, ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਚੈਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਚਾਰ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਸਾਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਲੈਣ ਦੇ ਰਹੀ।”
ਕਮਲ (ਰੋਹਿਤ ਨੂੰ) “ਸਾਡੇ ਵਿਆਹ ਵਿੱਚ ਅਜੇ ਅਠਾਰਾਂ ਦਿਨ ਬਾਕੀ ਹਨ। ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਇੱਥੇ ਵੀ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਕਰਨ ਤੋਂ ਗੁਰੇਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੀ।”
ਰੋਹਿਤ, “ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਕਲੌਤਾ ਪੁੱਤਰ ਹਾਂ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਦਾਦੀ ਵੀ। ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪਾਲਿਆ, ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ‘ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ।”
ਕਮਲ ਗੁੱਸੇ ਚ ਬੋਲਦੀ ਹੋਈ, ” ਕੋਈ ਨੀ, ਵਿਆਹ ਦਾ ਪੂਰਾ ਕੰਮ ਕੈਟਰਿੰਗ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਠੇਕੇ ਤੇ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ- ਪਿਤਾ ਸਾਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਨਗੇ। ਇੱਥੇ ਪ੍ਰੀ-ਵੈਡਿੰਗ ਸ਼ੂਟਿੰਗ ਚੱਲ ਰਹੀ ਹੈ, ਕੋਈ ਮਜ਼ਾਕ ਨਹੀਂ।”
ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਮਾਂ ਨੇ ਫਿਰ ਫੋਨ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਰੋਹਿਤ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਫੋਨ ਕੱਟਦਾ ਰਿਹਾ। ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਉਸ ਨੇ ਖਿਝ ਕੇ ਫੋਨ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਅਸੀਂ ਉੱਥੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਕਮਲ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਵਿਆਹ ਦਾ ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਸੰਭਾਲ ਲੈਣਗੇ।”
ਮੰਮੀ (ਰੋਂਦੇ ਹੋਏ) “ਤੇਰੀ ਦਾਦੀ ਬਾਥਰੂਮ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਪਈ ਹੈ। ਕਮਰ ਦੀ ਹੱਡੀ ਵਿੱਚ ਫਰੈਕਚਰ ਹੈ। ਡਾਕਟਰ ਕਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਬਹੁਤ ਗੰਭੀਰ ਕਿਸਮ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਹੈ।ਤੇਰੀ ਦਾਦੀ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਰੱਟੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਜਲਦੀ ਆਓ।”
ਰੋਹਿਤ (ਮੰਮੀ ਨੂੰ) “ਦਾਦੀ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀ ਹੱਡੀ ਹੁਣੇ ਤੜਾਉਣੀ ਸੀ । ਉਹ ਇੱਕ ਥਾਂ ‘ਤੇ ਚੈਨ ਨਾਲ ਬੈਠ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ।”
ਫੋਨ ਨੂੰ ਹੋਲਡ ‘ਤੇ ਰੱਖ ਕੇ ਅਤੇ ਕਮਲ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਰੋਹਿਤ ਨੇ ਆਪਣੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਬਰਫ਼ ਪੈਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਸਾਰੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਬੰਦ ਹਨ। ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਨੈੱਟਵਰਕ ਵੀ ਉਪਲਬਧ ਨਹੀਂ ਹੈ।”
ਅਚਾਨਕ ਰੋਹਿਤ ਦਾ ਮੋਬਾਈਲ ਕਵਰੇਜ ਖੇਤਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਿਆ।
ਜਸਵਿੰਦਰ ਪਾਲ ਸ਼ਰਮਾ
ਸਸ ਮਾਸਟਰ
ਸਸਸਸ ਹਾਕੂਵਾਲਾ
ਸ੍ਰੀ ਮੁਕਤਸਰ ਸਾਹਿਬ
ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ’ ਐਪ ਡਾਊਨਲੋਡ ਕਰਨ ਲਈ ਹੇਠ ਦਿਤਾ ਲਿੰਕ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ
https://play.google.com/store/apps/details?id=in.yourhost.samajweekly
