ਪ੍ਰੇਰਣਾਦਾਇਕ ਕਹਾਣੀ *_ਸਾਫ਼ ਇਰਾਦੇ_*

(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)- ਇੱਕ ਪੰਡਿਤ ਜੀ, ਜੋ ਇੱਕ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ, ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤੱਕ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸਨ। ਨੇੜਲੇ ਪਿੰਡ ਮੰਦਿਰ ਦੇ ਪੁਜਾਰੀ ਦੀ ਅਚਾਨਕ ਮੌਤ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਮਾਤਮ ਛਾ ਗਿਆ। ਉਥੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁਜਾਰੀ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ।

 ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ‘ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਬੱਸ ‘ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਏ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਕੰਡਕਟਰ ਨੂੰ ਕਿਰਾਏ ਦੇ ਪੈਸੇ ਦਿੱਤੇ ਅਤੇ ਜਾ ਕੇ ਸੀਟ ‘ਤੇ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਕਿਰਾਇਆ ਕੱਟ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਵਾਪਸ ਕੀਤੇ ਤਾਂ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਦਸ ਰੁਪਏ ਵੱਧ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਸਨ। ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਕੰਡਕਟਰ ਨੂੰ ਪੈਸੇ ਵਾਪਸ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗਾ।

 ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਖਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਦਸ ਰੁਪਏ ਵਰਗੀ ਮਾਮੂਲੀ ਜਿਹੀ ਰਕਮ ਲਈ ਬੇਵਜ੍ਹਾ ਫਿਕਰਮੰਦ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਆਖ਼ਰ ਇਹ ਬੱਸ ਕੰਪਨੀ ਵਾਲੇ ਤਾਂ ਲੱਖਾਂ ਹੀ ਕਮਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਰੁਪਈਆਂ ਨੂੰ ਰੱਬ ਦੀ ਦਾਤ ਸਮਝ ਕੇ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਹੀ ਰੱਖਣਾ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਵਿਚ ਚੱਲ ਰਹੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਉਸਦੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਆ ਗਈ।

 ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਬੱਸ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰਿਆ ਤਾਂ ਅਚਾਨਕ ਉਸਦੇ ਕਦਮ ਰੁਕ ਗਏ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਹੱਥ ਪਾ ਕੇ ਦਸ ਰੁਪਏ ਦਾ ਨੋਟ ਕੱਢ ਕੇ ਕੰਡਕਟਰ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਭਾਈ, ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕਟੌਤੀ ਕਰਕੇ ਵੀ ਦਸ ਰੁਪਏ ਵੱਧ ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਹਨ।

 ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੰਦਰ ਦੇ ਨਵੇਂ ਪੁਜਾਰੀ ਹੋ?

 ਜਦੋਂ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੇ ਹਾਮੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਮੈਂ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਤੁਹਾਡਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਸੁਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਰੱਖਦਾ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਬੱਸ ਵਿਚ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਚਲੋ, ਜੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਹੋਰ ਪੈਸੇ ਦੇ ਦੇਵਾਂ ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕਰਦੇ ਹੋ..!

 ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਯਕੀਨ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਆਚਰਣ ਤੁਹਾਡੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਵਰਗਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਤੋਂ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਿੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਬੱਸ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਤੋਰਿਆ।

ਬੱਸ ਤੋਂ ਉਤਰ ਕੇ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੂੰ ਪਸੀਨਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਕੀਤਾ, “ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਬਚਾਇਆ ਹੈ, ਮੈਂ ਦਸ ਰੁਪਏ ਦੇ ਲਾਲਚ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਬੋਲੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।”

 ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਸਹੀ ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਠੀਕ ਹੋਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਮਾਮੂਲੀ ਲਾਲਚ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਚਰਿੱਤਰ ਪੂੰਜੀ ਵੀ ਦਾਅ ‘ਤੇ ਲਗਾ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ।

 ਜਸਵਿੰਦਰ ਪਾਲ ਸ਼ਰਮਾ 

ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ’ ਐਪ ਡਾਊਨਲੋਡ ਕਰਨ ਲਈ ਹੇਠ ਦਿਤਾ ਲਿੰਕ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ

https://play.google.com/store/apps/details?id=in.yourhost.samajweekly