ਲੇਖਕ: ਜ਼ਫਰ ਇਕਬਾਲ ਜ਼ਫਰ (ਲਹਿੰਦਾ ਪੰਜਾਬ)
(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ) ਕੱਚੇ ਰਾਹਾਂ ‘ਤੇ ਤੁਰਨ ਦੀ ਥਕਾਵਟ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵਿਲਾਸਤਾ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ ਨਹੀਂ ਬਣਨ ਦਿੱਤਾ, ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਰਾਹਾਂ ਦਾ ਅਸਥਾਈ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਬਣਾਇਆ ਹੈ, ਪਰ ਰੱਬ ਸਾਖੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਕਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਖਿਆਲ ਕੀਤਾ ਹੈ ਇੱਕ ਭਟਕਣ ਵਾਲੀ ਬਾਜ਼ਾਰੀ ਔਰਤ ਲਈ ਜੋ ਮਰਦਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਹੈ, ਇੱਕ ਵੰਡੀ ਹੋਈ ਔਰਤ, ਇਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣਾ ਵੀ ਪਿਆਰ ਦੇ ਗੁਣਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਮੇਰੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੀ ਔਰਤ ਸੀ ਵਾਸਨਾ ਦੀ ਬਜਾਏ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਸੈਕਸ.
ਪਿਆਰ ਇੱਕ ਵਾਰ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਹਮੇਸ਼ਾ ਪਿਆਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਕਈ ਵਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇੱਕ ਹੋਰ ਅਵਸਥਾ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਸਵੈ-ਇੱਛਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਲਈ, ਹੋਂਦ ਇੱਕ ਸ਼ਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਪਰ ਇੱਛਾ ਸਵੈ-ਹੋਂਦ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ. ਸੁਪਨਾ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਮੈਂ ਇਸ ਇੱਛਾ ਨੂੰ ਸ਼ੈਤਾਨ ਵਾਂਗ ਹੀ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਨੇ ਪਿਆਰ ਵਰਗੇ ਪਵਿੱਤਰ ਜਨੂੰਨ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਦੁਰਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਛਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ ਦੁੱਖਾਂ ਵਾਂਗ ਅਤੇ ਇਹ ਇੰਨਾ ਬਲਵਾਨ ਹੈ ਕਿ ਭਾਵੇਂ ਸਰੀਰ ਦੀ ਤਾਕਤ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਪਰ ਇੱਛਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਖਤਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ।
ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਹਜ਼ੂਰੀ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਤਸੀਹੇ ਯਾਦ ਕਰ ਗਏ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਤੋਂ ਉਲਝਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਉਹ ਸਾਰੇ ਚਾਲ-ਚਲਣ ਅਜ਼ਮਾਏ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਗੁਆ ਦਿੱਤਾ. ਕਿ ਇਸ਼ਕ ‘ਤੇ ਕੋਈ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ, ਵਿਛੋੜੇ ਦੀਆਂ ਹਵਾਵਾਂ ਦੂਰ ਹੋ ਗਈਆਂ, ਤਾਰਿਆਂ ਭਰੇ ਅਸਮਾਨ ‘ਚ ਇਕੱਲੇ ਚੰਨ ਦਾ ਦਿਸਣਾ ਮੇਰੇ ਇਕਲੌਤੇ ਪਿਆਰੇ ਵਾਂਗ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਸਭ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਪਰ ਮੈਂ ਉਸ ਲਈ ਠੋਕਰ ਖਾ ਗਈ ਜਾਨਲੇਵਾ ਖ਼ਤਰਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ, ਮੌਤ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਧੂੜ ਪਾ ਕੇ, ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ਨੂੰ ਖੰਜਰਾਂ ਉੱਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ, ਤਲਵਾਰਾਂ ਦੀ ਧਾਰ ਉੱਤੇ ਟਿੱਲੇ ਬਦਲੇ, ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਦੀ ਤਪਦੀ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ, ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਵਿੱਚ ਇੱਛਾ, ਦਰਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਉੱਡਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਉਹਦਾ ਰਾਹ ਲੰਘ ਗਿਆ। ਪਲਕਾਂ ਦੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਰੱਖਦਾ ਹਾਂ.
ਜੇ ਉਹ ਕਦੇ ਉਸ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਲਈ ਬੋਲਦੀ, ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ਦਾ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚਣ ਵਾਲੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ‘ਤੇ ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ, ਤਾਂ ਕਈ ਸ਼ਬਦ ਰਸਤੇ ‘ਚ ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਖਿਸਕ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਕੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦੱਸਾਂਗਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਉਸ ਨੂੰ ਕਿੰਨੇ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਦੱਸ ਸਕਿਆ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਖੁਲਾਸੇ ਵਾਂਗ ਆਵੇ ਜਾਂ ਇਹ ਮੇਰੇ ਸੀਨੇ ‘ਤੇ ਡਿੱਗ ਜਾਵੇ? ਪਿਆਰ ਦੇ ਬਰਛੇ ‘ਤੇ, ਓ, ਮੈਂ ਉਸ ਲਈ ਕੀ ਬਣ ਗਿਆ ਹਾਂ, ਇਹ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮਾਰਨ ਦਾ ਦਿਨ।
ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਬੀਤਿਆ ਇਕ ਪਲ ਮੌਤ ਦਾ ਵੱਖਰਾ ਸੁਆਦ ਦੱਸਦਾ ਹੈ, ਮੇਰੀ ਪਿਆਸ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਉਹ ਝਰਨਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੀਣ ਨਾਲ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ
ਉਹ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਇੰਨੀ ਵਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਿੱਲਜੁਲ ਤੋਂ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੀ ਜ਼ੁਬਾਨ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬੋਲਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਕੰਨਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਮਾਹੌਲ ਨੂੰ ਵਿਗਾੜ ਕੇ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ ਹਵਾ ਦਾ ਨੱਚਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਮੇਰੀ ਸੁਣਵਾਈ ਉਸਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਦੇ ਸਰਵਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਹੋਰ ਆਵਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੁਣ ਸਕਦੀ.
ਉਸ ਦੀ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਦੀ ਮਿਠਾਸ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਊ, ਉਸ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀ ਬੂੰਦ ਅਜੇ ਮੇਰੇ ਪਿਆਸੇ ਦਿਲ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ਼ ‘ਤੇ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋ ਕੇ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਲੱਗ ਪਿਆ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਗਲੀਚਾ, ਅਤੇ ਅਕਲ ਚੀਕ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਚੀਕ ਰਹੀ ਸੀ, “ਓਏ, ਮੂਰਖ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਦਿਲ ਦੀ ਗੱਲ ਅਕਲ ਵਿੱਚ ਹਾਵੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ.” ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਪੱਖ ਵਿੱਚ ਉਹ ਮੋੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੰਨੀ ਸੁੰਦਰਤਾ ਨਾਲ ਛੱਡਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਆਉਣ ਨਾਲੋਂ ਜਾਣ ‘ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਧਿਆਨ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਕਿਹਾ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਹੈ ਤੇ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਰਾਹ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਤੱਕ ਲੈ ਕੇ ਆਵੇ, ਉਹ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਈ ਪਰ ਉਹਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕੋਸਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਇੱਕ ਵਾਰ, ਪਰ ਹਜ਼ਾਰ ਵਾਰ, ਮੇਰੇ ਵਾਕ ਕਰਕੇ, “ਹਾਂ, ਚਲੇ ਜਾਓ” ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੋਲ ਰੱਖਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਬਣਾਓ, ਉਸਦੇ ਮਨਪਸੰਦ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨਾਲ ਉਸਦਾ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕਰੋ, ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵੀ ਉਸਦੇ ਹੱਕ ਵਿੱਚ ਹੋ ਜਾਓ, ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਇੱਛਾ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਲਈ, ਅਕਲ ਦੀ ਸਲਾਹ ਨਾ ਮੰਨਣ ਦਾ ਗੁੱਸਾ ਆ, ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ‘ਤੇ ਚਪੇੜ ਮਾਰੀ, ਅਤੇ ਬਿਮਾਰ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਸਮਝ ਕੇ, ਮੇਰਾ ਮਨ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਮੇਰੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ।
ਇਹ ਪਿਆਰ ਸਾਨੂੰ ਨਾ ਹੱਸਣ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਰੋਣ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਹਾਰਨ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਾਨੂੰ ਜੀਣ ਲਈ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਇਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਇੱਛਾ ‘ਤੇ ਛੱਡ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਪਰ ਦੇਖੋ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਪਿਆਰ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ, ਇਹ ਪਿਆਰ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ।
ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ’ ਐਪ ਡਾਊਨਲੋਡ ਕਰਨ ਲਈ ਹੇਠ ਦਿਤਾ ਲਿੰਕ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ
https://play.google.com/store/apps/details?id=in.yourhost.samajweekly
