ਪ੍ਰੇਰਕ ਪ੍ਰਸੰਗ – ਰੱਬ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ

(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)- ਇੱਕ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਸਮੁੰਦਰੀ ਸਫ਼ਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਰਾਤ ਤੂਫ਼ਾਨ ਕਾਰਨ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਇੱਕ ਟਾਪੂ ਦੇ ਕੋਲ ਰੁਕਣਾ ਪਿਆ। ਸਵੇਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਰਾਤ ਨੂੰ ਆਏ ਤੂਫਾਨ ਕਾਰਨ ਜਹਾਜ਼ ਦਾ ਕੁਝ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਜਹਾਜ ਨੂੰ ਇਕ-ਦੋ ਦਿਨ ਉਥੇ ਹੀ ਰੋਕ ਕੇ ਮੁਰੰਮਤ ਕਰਨੀ ਪਵੇਗੀ।

 ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਇਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਵਿਚ ਬੈਠ ਕੇ ਟਾਪੂ ਦੇ ਦੁਆਲੇ ਘੁੰਮਣ ਜਾਇਆ ਜਾਵੇ, ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਸੰਦੇਸ਼ ਸੁਣਾਇਆ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਰਸਤਾ ਵਿਖਾਇਆ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਜਾਣ-ਪਛਾਣ ਕਰਵਾਈ ਜਾਵੇ।

 ਉਸ ਨੇ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਕਪਤਾਨ ਤੋਂ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਕਿਸ਼ਤੀ ਲਈ ਤੇ ਇੱਕ ਟਾਪੂ ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ, ਉੱਥੇ ਉਸ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਟਾਪੂ ਵਾਸੀ ਇਧਰ-ਉਧਰ ਭਟਕਦੇ ਹੋਏ ਮਿਲੇ। ਜੋ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਉਸ ਉਜਾੜ ਟਾਪੂ ਉੱਤੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਗਏ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੇ ਟਾਪੂ ਵਾਸੀਆਂ ਨਾਲ ਭਗਵਾਨ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਪੂਜਾ ਬਾਰੇ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ।

 ਉਸਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ – “ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮੰਨਦਾ ਹੋ ?” ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ- ਹਾਂ… ਫਿਰ ਉਸ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ – “ਤੁਸੀਂ ਰੱਬ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਿਵੇਂ ਕਰਦੇ ਹੋ?” ਉਹਨਾਂ ਨੇਂ ਕਿਹਾ, “ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਦੋਵੇਂ ਹੱਥ ਚੁੱਕਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, “ਹੇ ਰੱਬ, ਅਸੀਂ ਤੇਰੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤੂੰ ਵੀ ਸਾਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦਾ ਹੈ”।

 ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ-“ਇਹ ਅਰਦਾਸ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹੈ।”

 ਇੱਕ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਇਸ ਲਈ ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਸਹੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਸਿਖਾਓ।” ਉਸ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਧਾਰਮਿਕ ਕਿਤਾਬਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕਰਨਾ ਸਿਖਾਇਆ, ਜਦੋਂ ਜਹਾਜ਼ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ, ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਤੇ ਚੱਲ ਪਏ।

 ਤਿੰਨ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਜਹਾਜ ਦੇ ਡੈੱਕ ‘ਤੇ ਤੁਰਦਿਆਂ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਤਿੰਨੇ ਟਾਪੂ ਵਾਸੀ ਜਹਾਜ਼ ਦੇ ਮਗਰ ਪਾਣੀ ‘ਤੇ ਦੌੜ ਰਹੇ ਸਨ। ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਜਹਾਜ਼ ਨੂੰ ਰੋਕ ਲਿਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚ ਬਿਠਾ ਲਿਆ।

 ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਉਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ- “ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਕਿਹਾ- “!! ਅਸੀਂ ਉਸ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਏ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਸਾਨੂੰ ਸਿਖਾਈ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਇਸ ਨੂੰ ਦੁਬਾਰਾ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਆਏ ਹਾਂ, ਸਾਡੀ ਮਦਦ ਕਰੋ।”

 ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਠੀਕ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸੋ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਲੋਕ ਪਾਣੀ ‘ਤੇ ਕਿਵੇਂ ਦੌੜ ਸਕਦੇ ਹੋ?” ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ – “ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਜਲਦੀ ਪਹੁੰਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਅੱਗੇ ਅਰਦਾਸ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਮਦਦ ਮੰਗੀ ਅਤੇ ਕਿਹਾ – “ਹੇ ਭਗਵਾਨ !! ਅਸੀਂ ਦੌੜ ਲਵਾਂਗੇ, ਬੱਸ ਸਾਨੂੰ ਡਿੱਗਣ ਨਾ ਦਿਓ।”

 ਹੁਣ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈ ਗਏ.. ਉਹ ਬੋਲੇ – “ਧੰਨ ਹੋ ਤੁਸੀਂ ਲੋਕ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡਾ ਰੱਬ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਅਰਦਾਸ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ। ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਂਗ ਹੀ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੇ ਰਹੋ।”

 ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਪੂਜਾ ਦੀ ਵਿਧੀ ਨਾਲੋਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਧੇਰੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ।

 ਸੰਤ ਕਬੀਰਦਾਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੈ-

“ਮਾਲਾ ਫੇਰਤ ਜੁਗ ਗਿਆ

ਫਿਰਾ ਨਾ ਮਨ ਕਾ ਫੇਰ, ਕਰ ਕਾ ਮਣਕਾ ਡਾਰ ਦੇ, ਮਨ ਕਾ ਮਣਕਾ ਫੇਰ।”

ਜਸਵਿੰਦਰ ਪਾਲ ਸ਼ਰਮਾ 

ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ’ ਐਪ ਡਾਊਨਲੋਡ ਕਰਨ ਲਈ ਹੇਠ ਦਿਤਾ ਲਿੰਕ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ

https://play.google.com/store/apps/details?id=in.yourhost.samajweekly