ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਜੇਬ ਆਪੋ ਆਪਣੀ,ਬਾਪੂ ਦੀ ਜੇਬ ਸਾਂਝੀ

(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)  ਮਾਂਵਾਂ ਠੰਢੀਆਂ ਛਾਂਵਾਂ,ਮਾਂਵਾਂ ਦੀਆਂ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਜਾਂ ਮਾਂਵਾਂ ਦੀ ਮਹਿਮ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।ਮਾਂਵਾਂ ਤੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਗਾਣੇ ਹਨ।ਪਰ ਕਈ ਵਾਰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਾਪੂ ਬਾਰੇ ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਗੱਲ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।ਪਰ ਜੋ ਕੁੱਝ ਬਾਪੂ ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਲਈ ਅਤੇ ਔਲਾਦ ਲਈ ਕਰਦਾ ਹੈ,ਉਸ ਨਾਲ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨਾ ਬੇਇਨਸਾਫ਼ੀ ਹੀ ਹੈ।ਬਾਪੂ ਵਰਗਾ ਜਿਗਰਾ ਕਿਸੇ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਔਲਾਦ ਦੇ ਲੇਖੇ ਲਗਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।ਆਪਣੀ ਟੁੱਟੀ ਜੁੱਤੀ, ਪੁਰਾਣੀ ਪੈਂਟ ਕਮੀਜ਼ ਉਸਨੂੰ ਕਦੇ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ।ਆਪਣੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਦਾ ਗਲਾ ਘੁੱਟਣ ਲੱਗਿਆਂ ਸ਼ਾਇਦ ਕਦੇ ਸੋਚਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਹਰ ਜ਼ਰੂਰਤ ਅਤੇ ਖਾਹਿਸ਼ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਲੱਗਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।ਬਾਪੂ ਨਿੰਮ ਵਰਗਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਫਾਇਦੇ ਹੀ ਫਾਇਦੇ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਆਪਣੇ ਬੁਢਾਪੇ ਦੀ ਡੰਗੋਰੀ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਦਾ ਕਰਦਾ ਬੁੱਢਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਹੁਣ ਕੁੱਝ ਗਾਇਕਾਂ ਨੇ ਬਾਪੂ ਤੇ ਵੀ ਬੜੇ ਭਾਵੁਕ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਗੀਤ ਗਾਏ ਹਨ।ਅਮਰ ਸੰਧੂ ਦਾ ਗਾਣਾ,”ਜਿੰਨੇ ਅਹਿਸਾਨ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ,ਸੋਚ ਸੋਚ ਹੰਝੂ ਚੋ ਗਿਆ,     ਬਾਪੂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਕਰਕੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਖਲੋ ਗਿਆ।    ਤੂੰ ਸਾਇਕਲਾਂ ਤੇ ਕੱਟੀ ਤੇ ਮੈਂ ਗੱਡੀਆਂ ਜੋਗੇ ਹੋ ਗਿਆ। “ਅਜਿਹੇ ਪੁੱਤ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ,ਜੋ ਬਾਪ ਦੇ ਕੀਤੇ ਨੂੰ ਸਮਝੇ ਅਤੇ ਮੰਨੇ।                      ਬਾਪੂ ਅਜਿਹਾ ਬੈਂਕ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚੋਂ ਪੈਸੇ ਹਰ ਕੋਈ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਹੱਕ ਸਮਝਦਾ ਹੈ।ਪਰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਪੈਸੇ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕੋਈ ਕੋਈ ਹੀ ਕਰਵਾਉਂਦਾ ਹੈ।ਬਾਪੂ ਦੀ ਕਮਾਈ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਲੈਣ ਲਈ ਕਾਹਲਾ ਹੈ।ਬਾਪੂ ਦਾ ਕਈ ਵਾਰ ਬੁਢਾਪਾ ਹੀ ਖਰਾਬ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੀ ਕਮਾਈ ਲਗਾਕੇ ਔਲਾਦ ਨੂੰ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰਦਾ ਹੈ,ਉਸਨੂੰ ਬਾਪੂ ਦੇ ਖਰਚੇ ਚੁੱਭਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਨੂੰਹਾਂ ਨੂੰ ਬਾਪੂ ਦੇ ਖਰਚੇ ਰੜਕਣ ਲੱਗਦੇ ਹਨ।ਘੁੰਮਣ ਫਿਰਨ,ਖਰੀਦਦਾਰੀ ਜਾਂ ਆਪਣੇ ਤੇ ਖਰਚ ਕੀਤੇ ਪੈਸੇ ਉਜਾੜਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮਾਪਿਆਂ ਜਾਂ ਡਿਪੂਆਂ ਦੇ ਹਾਲ ਹਨ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਪੈਨਸ਼ਨ ਹੈ,ਬੁਢਾਪੇ ਲਈ ਕੁੱਝ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਹੈ।ਨੂੰਹਾਂ ਪੁੱਤਾਂ ਤੇ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਹਨ।ਆਪਣੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਆਪ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਘਰਦੇ ਖਰਚ ਵਿੱਚ ਵੀ ਪੈਸੇ ਖਰਚਦੇ ਹਨ।ਪਰ ਇਸਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਪੈਸਿਆਂ ਤੇ ਅਤੇ ਜਾਇਦਾਦ ਜਲਦੀ ਨਾਮ ਕਰਵਾਉਣ ਦੀ ਕਾਹਲੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।ਔਲਾਦ ਆਂਡੇ ਖਾਣ ਦੀ ਥਾਂ ਮੁਰਗੀ ਖਾਣ ਦੀ ਸੋਚ ਰੱਖਦੀ ਹੈ।ਹਾਂ,ਇਵੇਂ ਦੇ ਸਾਰੇ ਨਹੀਂ ਹਨ।ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਕੌੜਾ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਵਧੇਰੇ ਗਿਣਤੀ ਅਜਿਹੀ ਹੀ ਹੈ।