*ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ – ਧੀਆਂ ਦਾ ਦਰਦ*

(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)-ਬਿੱਟੋ ਨੂੰ ਵਿਦਾ ਹੋਇਆਂ  ਅਜੇ ਕੁਝ ਹੀ ਘੰਟੇ ਹੋਏ ਸਨ ਪਰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਘਰ ਦਾ ਵਿਹੜਾ ਵੀਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ। ਘਬਰਾਹਟ ਦੇ ਕਾਰਨ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਮਨ ਕੀ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਹੈ.. ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਸਾਰੇ ਕਿਵੇਂ ਹੋਣਗੇ.., ਕੀ ਉਹ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਹੋ ਸਕੇਗੀ। ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਫਿਕਰ ਹੈ, ਨਾ ਤਾਂ ਉਹ ਜਲਦੀ ਉੱਠਣਾ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਹ ਜਾਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਦੇਖਭਾਲ ਕਿਵੇਂ ਕਰਨੀ ਹੈ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਲੋਕ ਲੈਣਦੇਣ ਜਾਂ ਪਰਾਹੁਣਚਾਰੀ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਸਨ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਕੀ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਤਾਅਨੇ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਮਾਰਨਗੇ ? ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ ਹਾਦਸੇ ਵਾਪਰਦੇ ਹਨ।

ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਚਿੰਤਤ ਸੀ।  ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਚਲੇ ਗਏ ਹਨ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਆਏ ਤੂਫ਼ਾਨ ਤੋਂ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣੂ ਸੀ, “ਤੁਸੀਂ ਕਿਉਂ ਫਿਕਰਮੰਦ ਹੋ, ਆਪਣੀ ਬੇਟੀ ਏਸੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਹੈ, ਜਲਦੀ- ਜਲਦੀ ਮਿਲ ਜਾਇਆ ਕਰੇਗੀ।” ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਹੱਥ ਧਰਦੇ ਹੋਏ, ਆਪਣੇ ਦੁੱਖ ਨੂੰ ਲੁਕਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਹਨਾਂ ਮੈਨੂੰ ਦਿਲਾਸਾ ਦਿੱਤਾ।

ਮੈਂ ਬਿੱਟੋ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਰਹੀ, ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਕੋਨੇ ਵਿਚ ਉਸ ਦੀ ਮਹਿਕ ਮੌਜੂਦ ਸੀ।

  ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਬਿੱਟੋ ਨੇ ਫੇਰਾ ਪਾਉਣ ਲਈ ਆਉਣਾ ਸੀ। ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਫਿਰ ਜਿੰਦਾ ਹੋ ਗਈ ਹੋਵਾਂ। ਆਪਣੇ ਜਵਾਈ ਦੇ ਸੁਆਗਤ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਆਪਣੀਆਂ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਤਕਲੀਫ਼ਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਈ।

 ਜਦੋਂ ਉਸ ਦੀ ਕਾਰ ਮਿੱਥੇ ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚੀ ਤਾਂ ਮੇਰੀ  ਧੀ ਦੌੜਦੀ ਆਈ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ। ਇੰਝ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਮੇਰਾ ਗੁਆਚਿਆ ਹੋਇਆ ਖਜ਼ਾਨਾ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਜਵਾਈ ਨਿਮਰ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਕੁਝ ਝਿਜਕਿਆ।

  ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਮੈਂ ਮੇਰੀ ਗੋਦੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਸਿਰ ਰੱਖ ਪਈ ਖੁਸ਼ ਧੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ,  “ਕੀ ਤੁਸੀਂ ਉੱਥੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ … ਸਭ ਕੁਝ ਕਿਵੇਂ ਹੈ ?”  ਸਭ ਠੀਕ ਹੈ ਉਸਦਾ  ਜਵਾਬ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸਦੇ ਜਵਾਬ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਸ਼ੱਕ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸੱਚ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੈ ਜਾਂ ਮੈਨੂੰ ਟਾਲ ਰਹੀ ਹੈ।

ਉਸ ਨੇ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਹਰ ਵੇਲੇ ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਮੇਰੀ ਧੀ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਨੂੰ ਸਕੈਨ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਜੀ ਮੇਰੀ ਧੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਸੰਸਾਰ ਬਖਸ਼ੇ।ਉਹ ਖੁਸ਼ ਰਹੇ। ਉਸਦਾ ਹਰ ਦੁੱਖ ਮੇਰੇ ਤੇ ਆ ਜਾਵੇ,ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਖੁਸ਼ ਰਹੇ।

ਮੈਂ ਮਨ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਮਨਾ ਰਹੀ ਸੀ।

ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪਿਤਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾ ਲਈ। ਮੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲਾ ਤੂਫਾਨ  ਬਾਰਿਸ਼ ਲਈ ਤਿਆਰ ਸੀ, ਪਰ ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ‘ਤੇ ਕਾਬੂ ਪਾਇਆ। ਅਸੀਂ ਗੇਟ ਦੇ ਬਾਹਰ ਉਸਦਾ ਬ੍ਰੀਫਕੇਸ, ਬੈਗ ਅਤੇ ਤੋਹਫ਼ੇ ਲੈ ਕੇ ਖੜੇ ਸੀ। ਡਰਾਈਵਰ ਕਾਰ ਲੈ ਆਇਆ। ਜਵਾਈ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਲਈ ਅਜੇ ਝੁਕਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਬਿੱਟੋ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਕਾਰ ਵਿਚ ਬੈਠਦਿਆਂ ਦੇਖਿਆ। ਮੈਂ  ਆਪਣੀਆਂ ਹੰਝੂਆਂ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਪੂੰਝੀਆਂ ਅਤੇ ਮੁਸਕਰਾਈ। ਮੇਰੇ ਪਤੀ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਭਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਅਸੀਂ ਸੜਕ ਦੇ ਮੋੜ ਤੱਕ ਕਾਰ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਰਹੇ। ਚਲੋ… ਇੱਕ ਕੱਪ ਚਾਹ ਪੀ ਲਈਏ… ਮੇਰੇ ਪਤੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਮੋਢੇ ਉੱਤੇ ਬਾਂਹ  ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ। ਮੈਂ ਹੱਸ ਕੇ ਹਾਂ ਵਿਚ ਸਿਰ ਹਿਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੇਰਾ ਮਨ ਹਲਕਾ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਮਿਲ ਗਏ ਸਨ।

ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ’ ਐਪ ਡਾਊਨਲੋਡ ਕਰਨ ਲਈ ਹੇਠ ਦਿਤਾ ਲਿੰਕ ਕਲਿੱਕ ਕਰੋ
https://play.google.com/store/apps/details?id=in.yourhost.samajweekly