(ਸਮਾਜ ਵੀਕਲੀ)
ਪੋਹ ਦੇ ਅਖੀਰ ਆਉਂਦਾ ਲੋਹੜੀ ਦਾ ਤਿਉਹਾਰ ,
ਮਘ ਉੱਠੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਚਾਅ ‘ਤੇ ਮਲਾਰ।
ਆਉ ਸਾਰੇ ਰਲ-ਮਿਲ ਐਸੀ ਲੋਹੜੀ ਪਾਈਏ,
ਲਾ ਕੇ ਮੋਹ ਦੀ ਚਿਣਗ ਭਲਾ ਸਭ ਦਾ ਮਨਾਈਏ।
ਪੋਹ ਦੇ ਮਹੀਨੇ ਨਾ ਕੋਈ ਆਰੰਭੇ ਨਵਾਂ ਕਾਜ਼ ,
ਲੋਹੜੀ ਹੀ ਤਾਂ ਕਰੇ ਸ਼ੁੱਭ ਮਹੂਰਤਾਂ ਦਾ ਆਗਾਜ਼ ।
ਛੱਡ ਸਰਦ ਖਿਆਲ ਨਿੱਘੇ ਸੁਪਨੇ ਸਜਾਈਏ , , ,
ਟੋਲੀਆਂ ਬਣਾ ਕੇ ਲੋਹੜੀ ਮੰਗਦੇ ਨਿਆਣੇ ,
ਗੱਚਕਾਂ , ਰਿਉੜੀਆਂ , ਮੱਕੀ ਦੇ ਖਿੱਲ ਦਾਣੇ ।
ਚਿੱਤ ਕਰੇ ਬਚਪਨਾ ਮੁੜ ਕੇ ਹੰਢਾਈਏ , , , ,
ਫੱਬੇ ਸੱਜ-ਵਿਆਹੀ ਨਾਰ ਮਾਹੀ ਸੰਗ ਪਹਿਲੀ ਲੋਹੜੀ ,
ਲਿਖੇ ਧੁਰੋਂ ਸੰਯੋਗ ਤਾਹੀਓਂ ਬਣੀ ਸੋਹਣੀ ਜੋੜੀ ।
ਲੇਖ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ ਤੋਂ ਯਾਰੋ ਵਾਰੇ ਵਾਰੇ ਜਾਈਏ , , ,
ਪਹਿਲੀ ਬੱਚੇ ਦੀ ਜੋ ਲੋਹੜੀ ਚੜ੍ਹੇ ਬਾਪੂ ਤਾਈਂ ਲੋਰ ,
ਮਿਲੀ ਮਨ ਦੀ ਮੁਰਾਦ ਚੱਲੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦਾ ਦੌਰ ।
ਹੋ ਕੇ ਖੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਖੀਵੇ ਆਉ ਜਾਮ ਟਕਰਾਈਏ , , ,
ਧੁੰਦ ਅਤੇ ਕੋਹਰਾ ਕਦੇ ਵਿਹੜਾ ਕੋਈ ਮੱਲੇ ਨਾ ,
ਹਨੇਰੇ ‘ ਤੇ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲਾ ਦੁੱਖ ਕੋਈ ਝੱਲੇ ਨਾ ।
ਜੜ੍ਹੋਂ ਪੁੱਟ ਕੇ ਦਲਿੱਦਰ ਨੂੰ ‘ਜੀਤ’ ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਡਾਹੀਏ , , ,
ਆਉ ਸਾਰੇ ਰਲ-ਮਿਲ ਐਸੀ ਲੋਹੜੀ ਪਾਈਏ ,
ਲਾ ਕੇ ਮੋਹ ਦੀ ਚਿਣਗ ਭਲਾ ਸਭ ਦਾ ਮਨਾਈਏ ।
ਅਮਰਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀਤ
